Tak dużo jak to możliwe - cz. II - Azja Pd-Wsch.

Parę minut przed piątą rano dotarliśmy na dworzec kolejowy w Bangkoku. Chyba jedyną rzeczą na jakiej się nie zawiedliśmy podczas pobytu w stolicy Tajlandii to jej taksówkarze. Ilekroć przyszło nam korzystać z ich usług zawsze szybko, sprawnie i uczciwie dowozili nas na miejsce. Tak było i tym razem. Dzięki temu, już kwadrans po piątej siedzieliśmy w wagonie III klasy pociągu zmierzającego do Aranya Prathet - miasteczka położonego na granicy z Kambodżą. Naszym celem miał być Siem Reap będący bramą do Angor - legendarnego kompleksu świątynnego Khmerów.

Scambus

Trasa łącząca Bangkok z Siem Reap jest jedną z najpopularniejszych tras turystycznych w tym regionie Azji. A skoro jest popularna to przyciąga jak magnes wszelkie szumowiny i pseudobiznesmenów szukających łatwych pieniędzy na naiwnych turystach. W taki właśnie sposób powstała legenda linii autobusowej łączącej obydwa miasta. Linia ta potocznie zwana była "scambus". Agencje turystyczne sprzedawały bilety na tę trasę już od 3 USD od osoby. Rzecz jasna chętnych nigdy nie brakowało. Problemy zaczynały się już na granicy, kiedy to pasażerów obciążano astronomicznymi opłatami za "pomoc" w zdobyciu kambodżańskiej wizy, następnie autobus jechał tak wolno jak to tylko możliwe, zatrzymując się często w przydrożnych knajpach, gdzie w skład zawyżonych cen wchodziła rzecz jasna prowizja dla kierowcy. W taki sposób do Siem Reap autobus docierał późnym wieczorem. Co gorsza zatrzymywał się wyłącznie na peryferiach miasta, przed umówionym wcześniej hotelem od którego kierowca pobierał grubą prowizję. Późna pora i brak orientacji w nowym mieście niemal zawsze skłaniała turystów do pozostania we wskazanym hotelu. Linia ta to jeden z wielu mitów tej części Azji. Ale pomimo protestów i interwencji linia ta działa do dzisiaj naciągając codziennie naiwnych turystów.

My chcieliśmy rzecz jasna uniknąć problemów i tak jak radzi przewodnik postanowiliśmy dotrzeć do Angkor na własną rękę, bez pomocy turystycznych agencji.

Bangkok opuściliśmy o czasie. Niestety zaraz na samym początku, Krzysiek próbując zamknąć wagonowe okno nadwerężył sobie mięśnie pleców i zgięty w pół próbował się tak ułożyć na siedzeniu by nie czuć bólu przy każdym ruchu - bezskutecznie. Pomogły dopiero silne leki przeciwbólowe i mocno zawiązana opaska uciskowa. Do Aranya Prathet pociąg dotarł z godzinnym opóźnieniem. Jeszcze w wagonie dopadł nas kierowca tuk-tuka oferując przejazd ze stacji kolejowej do granicy. Cena którą zaproponował pokrywała się z tą opisaną w przewodniku więc się zgodziliśmy. Stację opuściliśmy w towarzystwie innych turystów podróżujących tuk-tukami w stronę przejścia granicznego, ale jako jedyni nie dotarliśmy na to przejście bezpośrednio. Najpierw kierowca zatrzymał się przed jakąś budą z napisem "visa office". Kurcze, czy myślał że jesteśmy aż tak naiwni że damy się obskubać u jakiegoś pośrednika? Kazaliśmy mu jechać dalej dodając aby więcej nie próbował takich sztuczek. Przejechaliśmy jeszcze kilka kilometrów poczym kierowca oświadczył że tu musimy wysiąść a przejście graniczne jest 200 metrów przed nami. W sumie OK., ale dlaczego na ulicy stał tylko nasz tuk-tuk? Gdzie się podziały poprzednie pojazdy z turystami? Tym bardziej, że minął nas kolejny tuk-tuk z pasażerami zmierzający prosto do granicy. W odpowiedzi usłyszeliśmy że tuk-tuki z turystami mają zakaz podjeżdżania pod przejście graniczne, a mijający nas tuk-tuk przewodził obywateli Tajlandii. Gdy kierowca wypowiadał te słowa minął nas tuk-tuk z trzema Kanadyjkami oraz następny z roześmianymi Brytyjczykami. Rzecz jasna oni mogli pojechać do granicy bo z całą pewnością zarówno Kanadyjki jak i Brytyjczycy byli pochodzenia tajskiego...
- Bzdura - krzyknęliśmy ze złością kierowcy. Wystarczyło powiedzieć że dalej nie pojedziesz bo nie masz ochoty a nie wciskasz nam bajki. Budda patrzy na Ciebie a Ty masz Buddę w dupie. Zabraliśmy swoje graty, pokazaliśmy mu palec i pomaszerowaliśmy w upale do granicy. Niemal z marszu opuściliśmy Tajlandię i znaleźliśmy się na ziemi niczyjej.

SCAMbodia

Nad okienkiem kambodżańskiego biura wizowego widniała gigantyczna tabliczka z napisem "cambodian visa - 20 USD". Wręczono nam formularze wizowe. Wypełniliśmy je i podeszliśmy do okienka. Umundurowanemu oficerowi wręczyliśmy owe formularze, po jednym zdjęciu paszportowym i dwa banknoty 20 dolarowe jako opłatę za wizę.
- nie przyjmuję dolarów. Opłatę należy uiścić w tajskich bahtach, 1000 baht - oznajmił nam oficer.
Problem w tym, że na skutek różnic kursowych, 1000 bahtów miało obecnie wartość 27 USD.
- o nie, po to specjalnie wymieniliśmy w Bangkoku bahty na dolary by móc nimi płacić - odparliśmy grzecznie ale bardzo stanowczo. A swoją drogą mieliśmy w kieszeni 4300 bahtów z zamiarem ich wymiany właśnie na dolary ale już w Kambodży.
- rozumiem, ale opłatę przyjmę tylko w bahtach - uparcie twierdził oficer
- nad okienkiem wisi wielki napis "visa - 20 USD" i tyle zamierzamy zapłacić. Ani centa więcej. - dodaliśmy baaardzo grzecznie ale baaardzo stanowczo.
- nie mogę Wam pomóc. - odparł oficer nie robiąc sobie nic z tego co mówimy.
- słuchaj kolego. Pół roku jesteśmy w Azji południowo-wschodniej i wszędzie musimy wpłacić więcej niż powinniśmy. Dość tego. Nie zapłacę ani centa więcej niż to co tu jest napisane. Napiszcie że wiza kosztuje 1000 baht i słowa nie powiem, ale do póki tak nie jest zapłacę 20 USD. - powiedział Krzysiek mocno już poirytowany.
- Ok., zatem przyjmę opłatę w dolarach ale poczekacie tu ze 2 godziny. Mam baaardzo dużo paszportów do owizowania a Wasze znajdują się na samym końcu kolejki. - odparł zupełnie nie wzruszonym głosem oficer.
- to jest jawne wymuszenie. Wiem że nic sobie nie robisz z tego że złoże oficjalną skargę na Ciebie ale nawet gdybym chciał Ci zapłacić to nie mogę bo nie mam 2000 baht. Mam tylko 300 baht.
- Doskonale. Dajcie mi po 100 baht i będzie OK.
- Zdajesz sobie sprawę że to jest żądanie łapówki i jest to czynność nielegalna?
- aha - uśmiechnął się oficer, dobrze wiedząc że możemy mu "skoczyć". - Albo płacicie albo czekacie. - dodał
Doskonale wiedział co robi, bowiem było po 13, a najpóźniej po 15 odjeżdżał ostatni autobus do Siem Reap na który musieliśmy zdążyć. W przeciwnym wypadku czekała nas nocka na granicy. Postanowiliśmy poczekać i zobaczyć komu puszczą nerwy najpierw. Usiedliśmy na krzesełkach przed biurem i obserwowaliśmy jak dziesiątki turystów bez większego zastanowienia płacą żądane 1000 baht. Niektórzy lekko zaskoczeni chowali przygotowane dolary i bez mrugnięcia okiem wyjmowali bahty. Siedem dolarów jak widać nie robiło im różnicy. Kilku nawet próbowało protestować, ale w najgorszym wypadku dawali po 200 - 300 bahtów łapówki i odchodzili od okienka z wbitą wizą. To przez takich durniów podróżowanie po Azji wygląda właśnie w taki sposób. Całkowicie pozbawieni rozumu, bogaci Francuzi, Niemcy, Brytyjczycy robią taki syf z przejść granicznych. Szczerze ich nienawidziliśmy. Czas nas naglił. Po 25 minutach zaczęliśmy rozważać danie łapówki, bo w przeciwnym razie zapłacimy wielokrotnie więcej za nocleg na granicy. Na szczęście oficer pękł pierwszy i wręczył nam nasze paszporty z wbitą wizą. Kolejne zwycięstwo w walce z korupcją na granicach - pomyśleliśmy. Kolejne 45 minut spędziliśmy przy okienku biura imigracyjnego. Budynek był pełen białasów oczekujących na stempel wjazdu do Kambodży. Niestety oficerowie, chyba w świadomy sposób przeciągali odprawę do granic możliwości przez co granicę opuściliśmy przed 15. Z granicy odebrał nas miniwan z napisem: "bezpłatny transport na dworzec". Doskonale wiedzieliśmy, że w Kambodży nic nie jest bezpłatne, ale z braku innych opcji postanowiliśmy pojechać z nimi na dworzec.

Autobusem do Siem Reap

Do niedawna przejazd z Poipet do Siem Reap był banalnie prosty. Wystarczyło złapać autobus za 3 - 4 USD lub ulokować się w dzielonej taksówce za 4 - 5 USD by po maksymalnie 4 godzinach jazdy naleźć się u bram Angkoru w Siem Reap. Niestety te czasy to już przeszłość. Darmowy minivan dowiózł nas wraz z innymi turystami na dworzec autobusowy. Niestety jedyna cena jaka widniała na rozkładach to 10 USD od osoby. To przecież ponad dwa razy więcej niż być powinno. Rzecz jasna od razu pokłóciliśmy się z agentami na dworcu i kazaliśmy się im wynosić do diabła. Aga została z gratami na dworcu podczas gdy Krzysiek postanowił odnaleźć lokalny dworzec autobusowy z lokalnymi cenami. Niestety gdy chciał przejść na drugą stronę ulicy wpakował się w nadjeżający motocykl. Krzysiek jakimś cudem odskoczył ale motocyklista upadł na ziemię. Wyglądało to całkiem groźnie ale na szczęście nic nikomu się nie stało. Co więcej chłopak okazał się bardzo sympatyczny i dobrze mówił po angielsku. Zatem nadarzyła się idealna okazja do zasięgnięcia języka. Niestety sprawa dojazdu do Siem Reap okazała się beznadziejna. Otóż jakiś czas temu ktoś wpływowy otworzył nową firmę przewozową utrzymującą jedynie trasę do Siem Reap. Zakazano wszelkim innym przewoźnikom zabierania turystów na tej trasie. Zakaz dotyczył również taksiarzy. Jako powód podano że ponoć za dużo turystów stawało się ofiarami złodziei i teraz nowa firma dba o ich bezpieczeństwo. Kolejna bzdura ale w efekcie nie ma innej możliwości dostania się do Siem Reap. Informację tę potwierdził Krzysiek jeszcze w dwóch innych miejscach. Nie było zatem innego wyjścia. Trzeba było wydać po 10 USD i kupić bilety na autobus w turystycznym dworcu. Postanowiliśmy jeszcze wymienić 300 baht by mieć jakiś lokalne pieniądze. W każdym kantorze oferowano przeróżne ceny. Normalnie powinniśmy otrzymać co najmniej 45 000 rieli ale w jednym kantorze zaoferowano nam 1000 (jeden tysiąc rieli). Ale złodzieje. To samo było z próbą kupienia wody. Oferowano nam przeróżne ceny od 0,5 do 3 USD za jedną małą butelkę. Oj, nie będzie tu łatwo - pomyśleliśmy.

Autobus do Siem Reap ruszył o 15:30. Droga do Angkoru jest w bardzo złym stanie. Jedna z najgorszych dróg po jakich przyszło nam do tej pory jechać. Podróż powinna trwać niewiele ponad 3 godziny, ale zgadnijcie co? Trafiliśmy mimowolnie na "scambusa". Autobus jechał powoli, co godzinę zatrzymując się przy jakiejś jadłodajni. W efekcie do celu dotarliśmy po ponad 4 godzinach, mocno po zmroku. Na rogatkach miasta do autobusu wsiadł facet. Przedstawił się jako właściciel hotelu i oznajmił że autobus teraz pojedzie do jego hotelu. Nocleg tam kosztuje 5 USD i jeżeli komuś to nie odpowiada to będzie mógł wziąć taksówkę spod hotelu i pojechać nią w inne miejsce. Jego słowa nie spotkały się ze sprzeciwem turystów. Bo dlaczego niby miały. Wszyscy byli w nowym kraju, w nowym mieście i to do tego po zmroku. Gdy mijaliśmy centrum miasta para Włochów widząc hotel w którym chcieli się zatrzymać poprosiła kierowcę aby się zatrzymał.
- Kierowca nie może się zatrzymać bowiem jesteśmy na środku ulicy. Jeżeli się zatrzymamy policja ukaże nas mandatem. A co będzie jeżeli jakiś samochód was potrąci? Pojedziemy najpierw do mojego hotelu a dopiero później będziecie mogli pojechać gdzie chcecie - oznajmił wszystkim właściciel hotelu.
Przecież to jawne porwanie. Co raz lepiej się zapowiada Kambodża - pomyśleliśmy.
Autobus rzecz jasna zatrzymał się parę kilometrów poza miastem. Daleko od wszystkiego co mieliśmy opisane w przewodniku. Hotel był nawet całkiem przyjemny. Krzyśka cały czas bolały plecy, było późno i ciemno więc nie było mowy o szukaniu nowego noclegu. Oburzeni i wyjątkowo niegrzeczni w stosunku do personelu hotelowego postanowiliśmy zostać tam jedną noc i przenieść się gdzieś indziej w dniu następnym. I wiecie co? Tak samo postąpiło większość pasażerów autobusu. Przyznacie sami. Mocny przekręt ale jakże skuteczny. Zatem Welcome to SCAMbodia.

Informacje praktyczne:
- pociÄ…g z Bangkoku do Aranya Prathet - 05:55. Planowy przyjazd 11:35. Wagony tylko III klasy. Cena biletu 48 Baht
- tuk-tuk do granicy - 50 Baht
- wiza Kambodżańska na granicy - 20 USD !!!
- autobus z granicy (Poipet) do Siem Reap - 10 USD, ponad 4 godziny jazdy.
- nie ma sensu wymieniać pieniędzy na kambodżańskie riale. W obrocie płaci się dolarami i najczęściej jest to nieco bardziej korzystne.