Indonezja: Jawa i Bali

Yogyakarta, ulica Malioboro. Wczesny, parny wieczór. W podcieniach kamienic zniszczonych monsunowi deszczami, czasem i niedbałością tętnią życiem dziesiątki straganów. Gwar, ścisk, hałas. Człowiek przeciska się mozolnie w morzu przechodniów. Każdy w podobny sposób umęczony, zapocony, jednak brnący przed siebie, do kolejnego stoiska, do kolejnego sklepu, do kolejnej przecznicy. Co chwila słychać nieśmiałe "hallo mister" będące nienatarczywą zaczepką kierowcy "becak" - rikszy rowerowej, której Yogyakarta ma z całą pewnością nadpodaż. W zasadzie to te pokraczne, trójkołowe pojazdy, będące połączeniem roweru i kosza na dwójkę pasażerów umieszczonego z przodu, stanowią tło każdej ulicy w mieście.

Stragany na Malioboro uginają się pod ciężarem towaru. To głównie tekstylia: koszulki, tanie batiki, bluzki, torebki. Asortyment jest ogromny i nie jest to bynajmniej najtańsza tandeta. Główną ofertę stanowią tshirty. Doskonała bawełna, staranne, barwne wzory, ciekawa stylistyka, bardzo wysoka jakość wykonania, a nawet opakowania. Cena: 8zl za sztukę. Nigdy nie spotkałem się z taką relacją ceny do jakości. Zatraciliśmy się w poszukiwaniach kolejnych wzorów i kolorów.

Stragany w podcieniach to zaledwie wstęp do dalszych zakupów. Wystarczy bowiem przejść przez jedne z szeroko otwartych, acz niepozornych drzwi by opuścić przepoconą ulicę Malioboro i dostać się do jednego z rozległych, klimatyzowanych centrów handlowych, a tam zakupy mogą nie mieć już końca.

Weszliśmy - niby na moment - do wielkiego sklepu z zegarkami. Jak okiem sięgnąć wszędzie zegarki. Całe morze zegarków. Setki, a pewnie i tysiące modeli. Męskie, damskie, sportowe, eleganckie, na rękę, ścienne, wskazówkowe, elektroniczne. Wszystkie znane nam i nieznane marki. Casio, Timex, Tissot - wszystkie w szklanych gablotach , ze sprzedawcami ochoczo okazującymi wybrane modele. Pierwsze nasze skojarzenie - chińskie podróbki, ale okazuje się że nie. To firmowe produkty, sprzedawane z paragonem i gwarancją! A ceny... ułamki tego co w Polce. Dzięki wizycie w tym sklepie nasz Junior ma na ręku swój pierwszy zegarek i zaczyna poznawać znaczenie słowa czas.

Jedni docierają do źródeł prawdy, inni źródeł rzek, my w Yokyakarcie ostatecznie dotarliśmy do źródeł dżinsu! Wielkie sklep sprzedający głównie dżinsowe spodnie. Męskie, damskie, długie, krótkie, w wersji slim i regular, czarne, granatowe, niebieskie, wytarte, podziurawione, z ozdobami i bez. Na każdym piętrze dżins. Do tego krzykliwe napisy informujące o niskich cenach. Jak niskich? Za normalne, męskie, niebieskie dżinsy trzeba było zapłacić 31zł.

Malioboro nie może być celem samym w sobie, ale odnoszę wrażenie, że tak właśnie jest w istocie. Myśląc Yogyakarta, ma się na myśli Malioboro. Myśląc Malioboro ma się na myśli Yogyakatę.

Nasze podróżowanie określiłbym mianem "intensywnego". Pokonujemy dużo kilometrów pieszo, wcześnie wychodzimy i późno wracamy do hotelu. Na ogół szybko zasypiamy i przebywając w bezpiecznym hotelowym pokoju śpimy głębokim snem.

Yogjakarta, 4:44 nad ranem. Do naszej zaspanej świadomości zaczyna docierać, że dookoła dzieje się coś niecodziennego. Umysł jeszcze nie umie zinterpretować dochodzących do niego informacji, ale na podstawie dochodzących bodźców mózg zaczyna bić na alarm. Pokój hotelowy kołysze się niczym wagon sypialny w jadącym pociągu. Trochę to zakrawa na zły sen i jawę w jednym. Siadam na łóżku, jednak zły sen wcale się nie kończy. Pokój nadal się kołysze. Obok siedzi Aga i tak samo jak ja wpatruje się w kołyszący pokój. Oczekiwanie trwa pewnie fragmenty sekund, po których jednocześnie uświadamiamy sobie: to trzęsienie ziemi!

Jakoś w pamięci przemknęły mi ostatnie wydarzenia z kwietniowego trzęsienia ziemi w Nepalu i zniszczenia jakie ono wywołało. Teraz my jesteśmy świadkami takiego zdarzenia. Natychmiast zdecydowaliśmy o opuszczeniu pokoju. Niby łatwa sprawa, ale w praktyce to wcale nie jest takie proste.

Parę lat temu, w Delhi przeżyliśmy pożar hotelu w którym mieszkaliśmy. Tamtego wieczora zareagowaliśmy niemal podręcznikowo. W kilka chwili zabraliśmy z pokoju dokumenty oraz kosztowności, zabezpieczyliśmy pokój i z mokrymi ręcznikami znaleźliśmy się przed budynkiem. Po tym incydencie przez jakiś czas zawsze mieliśmy w głowie procedurę na taką ewentualność. Niestety, temat jakoś się przedawnił i efekt dzisiejszej nocy był raczej mało optymistyczny.

Natychmiast obudziliśmy Dareczka. Mały w zasadzie ogarnął się z nas najszybciej. Ja "poległem" na szukaniu zaginionych w pokoju spodni. Wszak bez spodni nie godzi się ratować. Później jeszcze zastanawialiśmy się co zabrać i czy czasem koniecznie trzeba opuszczać pomieszczenie, skoro wstrząsy przestały być wyczuwalne. Ostatecznie przed budynkiem znaleźliśmy się dobre 5 minut po zdarzeniu. Mało to optymistyczne w przypadku poważnego zagrożenia.

Dzisiejsze trzęsienie ziemi miało siłę 5,4 st i znajdowało się pod dnem oceanicznym, jakieś 90km na południe od linii wybrzeża. Nie poczyniło ponoć żadnych szkód i zostało uznane jako typowe zdarzenie w tym regionie świata. Było to 25 trzęsienie ziemi w tym roku i zarazem najsilniejsze.

Bardzo to dało nam do myślenia. Mieszkamy w hotelu na 7 piętrze. Przez cały dzień zastanawialiśmy się czy to dobrze czy źle. Nad nami jest jeszcze tylko jedna kondygnacja - to chyba dobrze - ale z drugiej strony zejście z 7 piętra klatką schodową trwa całkiem długo. Jak Wy myślicie - większe szanse ma się mieszkając wyżej czy niżej?

Tak czy inaczej znowu wdrażamy "pakiet szybkiego opuszczenia pomieszczenia". Przy drzwiach stoi mały plecak z dokumentami, kosztownościami oraz latarkami, a ja... muszę zapamiętać gdzie kładę spodnie...