Ponownie BirmÄ… oczarowani

Shitthaung Pagoda, Mrauk U O istnieniu Mrauk U, wiedziałem już w czasie naszej poprzedniej wizyty w Birmie - 9 lat temu. Wtedy jednak, nie mieliśmy w zasadzie żadnych realnych szans na dotarcie tam. Do Mrauk U docierali tylko albo bardzo wytrwali i zdeterminowani podróżnicy, lub - co bardziej prawdopodobne - bogaci turyści, ze specjalnymi, rządowymi pozwoleniami, podróżujący na nieco innych zasadach niż reszta.

Obecnie, gdy duża część stanu Arkan została otwarta dla zagranicznych turystów, sprawa dotarcia do Mrauk U, tylko nieznacznie się ułatwiła.

Rozpoczynając naszą podróż na plaży Ngapali, mogliśmy wybierać spośród 3 tras prowadzących do Mrauk U.

Pierwsza polegała na transferze z hotelu na oddalone o 12km lotnisko w Thandwe. Następnie 45 minut samolotem do Sittwe. Tam nocleg i wczesnym porankiem 3h podróż autobusem lub 5h rejs po rzece do samego Mrauk U. Przy takim scenariuszu, potrzebowalibyśmy 24 do 30 godzin na podróż i po około 140 US$ od osoby.

Drugi scenariusz polegał na opuszczeniu wczesnym popołudniem hotelu i transferze do portu w Taunggok (jakieś 3-4h jazdy autobusem z Ngapali). Następnie czekał nas nocleg we wspomnianym miasteczku, by następnego dnia, o poranku, wsiąść na statek płynący otwartym morzem do Sittwe (jakieś 9h). Po kolejnej nocy w Sittwe do Mrauk U dostalibyśmy się wspomnianą wyżej rzeką lub autobusem. Zachód słońca nad Mrauk U Przy takim scenariuszu, potrzebowalibyśmy przynajmniej 48h na podróż i po około 80 US$ od osoby. Niestety, na wspomnienie o pływaniu zardzewiałą łajbą, u wybrzeży Bangladeszu, po otwartym morzu - Aga jasno dała mi do zrozumienia, że nie podziela mojego entuzjazmu w tym temacie. Użyła sformułowania: "abym to sobie wybił z głowy raz na zawsze!".

Po otwarciu górskiej miejscowości Ann dla obcokrajowców, pojawiła się tym samym trzecia możliwość dotarcia do Mrauk U - paradoksalnie najbardziej męcząca, ale i najtańsza i najszybsza zarazem. Każdego dnia, wioskę Ngapali opuszcza autobus, kierujący się do portu w Sittwe. Cel swój osiąga po 19-20h jazdy, ale po drodze, po 16-17h jazdy zatrzymuje się w Mrauk U. Taką właśnie drogę zdecydowaliśmy się pokonać.

Jak wygląda taka podróż? Minęła przyjemniej niż wynikałoby to z wyobrażeń. Tak jak można było się tego spodziewać, byliśmy jedynymi obcokrajowcami w bardzo lokalnym autobusie. Gdy mieliśmy dłuższy postój w Thandwe, próbowałem zapytać jednego z kierowców, o której będziemy w Mrauk U. Ten tylko niewzruszony odpowiedział: "jutro"...

Droga prowadziła w dużej mierze przez góry. Była bardzo kręta, wąska i wyboista, ale godziny upływały nadspodziewanie szybko. Co nas zdziwiło to fakt, że było bardzo mało przystanków. Nie licząc 2 wojskowych punktów kontrolnych, zatrzymaliśmy się tylko raz na dłużej, na kolację. Ratanabon Pagoda, Mrauk U Poza tym nikt nie sikał, nikt nie wychodził na papierosa. Autobus jechał przez niemal cały czas, bez zatrzymania.

Do Mrauk U dotarliśmy po 16 godzinach jazdy, tuż przez 4 nad ranem - to najgorsza z możliwych pór na przyjazd do nieznanej miejscowości. Na szczęście w Azji wiele rzeczy organizuje się samoczynnie. Nie inaczej było w tym przypadku. Z autobusu przejęli nas motocyklowi taksówkarze. Na 3 skuterach przewieźli nas i nasze bagaże przez całe miasteczko, budząc po drodze kilku zaspanych recepcjonistów w kilku hotelach. Co nas zaskoczyło, to fakt, że większość hoteli nie miała wolnych miejsc.

Gdy ostatecznie znaleźliśmy wolny pokój - a było już po 5 nad ranem - recepcjonista oznajmił nam, abyśmy się kładli spać, formalności meldunkowe załatwimy po śniadaniu, a za te kilka godzin snu poza dobą hotelową nic nam do rachunku nie doliczy. Dobre powitanie w nowym miejscu...

Czym jest w zasadzie Mrauk U? To ważne, historyczne miasto, niegdysiejsza stolica niezależnego królestwa Mrauk U. Wzbogaciło się dość istotnie w XVI i XVII wieku na handlu ryżem i słoniami oraz jako ważny ośrodek wymiany handlowej. W 1630 roku, populacja miasta osiągnęła 160 000 osób. Do miasta zawijały statki pływające na trasie pomiędzy Bengalem a Jawą. Nie brakowało pośród nich jednostek z Hiszpanii, Portugalii czy Holandii. Kres królestwu położył podbój przez wojska birmańskie w 1784 roku, by już w 1825 roku, cały obszar dzisiejszego stanu Arkan dostał się pod władanie brytyjskie.

Współcześnie, pozostałością po okresie prosperity stanowi kilkaset budowli o charakterze religijnym, stup i świątyń, z których 70 uważanych jest za szczególnie ważne. Ponieważ wybudowano je z kamienia, okazały się dużo trwalsze od typowych - budowanych z cegły - birmańskich pagód.

Wiele z głównych świątyń Mrauk U, swoją konstrukcją do złudzenia przypomina forty obronne lub wręcz bunkry. Wielu historyków jest zdania, że poza funkcją religijną, szereg z nich faktycznie służyło jako schronienie dla miejscowej ludności w okresach najazdów i zawieruchy wojennej.

Jednak z mojego punktu widzenia, kwintesencją pobytu w Mrauk U był fantastyczny zachód słońca, oglądany z najwyższego w okolicy wzgórza - pieczołowicie wyszperanego na zdjęciach satelitarnych na wiele tygodni przed przyjazdem do Birmy. Kilkusetletnie, kamienne świątynie, otoczone mgłą i dymem z przydomowych palenisk, a wszystko to na tle zachodzącego słońca... doskonałe!