W celu ochrony przyrody, zachowania piękna unikalnego krajobrazu oraz wprowadzenia regulacji prawnych przy ciągle zwiększającej się liczbie turystów, w lipcu 1976 roku utworzono Park Narodowy Sagarmatha. Jego nazwa pochodzi od nepalskiego określenia najwyższego szczytu ziemi. Już w 1979 roku park, jako pierwszy w Nepalu, został wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO.

Obejmuje obszar 1148km2. Są to tereny położone w górnym dorzeczu rzek Dudh Koshi i Bhote Koshi w przedziale wysokości od 2845m w Monjo po najwyższy szczyt ziemi – Everest 8848m. Siedziba dyrekcji parku mieści się w Namche Bazar. Roślinność tego terenu zależna jest od wysokości terenu. W najniżej położonych obszarach dominują sosny i cykuty, powyżej 3500m w drzewostanie lasów dominują jodły srebrzyste, brzozy karłowate, rododendrony i jałowce. Górna granica lasu przebiega tu na wysokości około 4500m gdzie rosną już tylko nieliczne brzozy, zarośla rododendronów i jałowce. Na obszarze tym żyją pantery śnieżne, wilki, czarne niedźwiedzie, pandy małe, jelenie piżmowe, tary, gorale, świstaki himalajskie oraz ptaki: bażant himalajski, bażant krwawy, sęp himalajski oraz inne ptaki drapieżne i krukowate.

W pierwszych, sześciu latach działalności dużą pomoc w organizacji, szkoleniu personelu i zarządzaniu wniósł rząd Nowej Zelandii wraz z Nowozelandzką Służbą Parków Narodowych. Obecnie na terenie parku jest zatrudnionych około 60 strażników oraz ponad 200 urzędników państwowych. Projekt założenia Parku Narodowego początkowo spotkał się ze zdecydowanym sprzeciwem ze strony mieszkańców tych terenów. Obawiali się oni masowych przesiedleń jakie miały miejsce w czasie tworzenia Parku Narodowego Jeziora Rara w zachodnim Nepalu. Problem ten rozwiązano przez całkowite wydzielenie dotychczasowego osadnictwa ze struktur parku. Stopniowo polityka parku i nałożone w nim ograniczenia takie jak na przykład całkowity zakaz wyrębu drzew stawały się powszechnie akceptowane, po tym jak mieszkańcy zaczęli odczuwać pozytywne skutki ich wprowadzenia. Projekty zalesiania, budowa toalet, kolektorów na śmieci zaczęły pozytywnie wpływać na poziom świadomości ekologicznej mieszkańców.

Jedną z najważniejszych organizacji działających w strukturach parku jest SPCC – Komitet do Spraw Kontroli Zanieczyszczeń [Sagarmatha Pollution Control Committee] - organizacja powołana do dbania o czystość parku i egzekwowania prawa dotyczącego zaśmiecania terenu. Działa ona od roku 1991 przy technicznej i finansowej pomocy World Wildlife Found (WWF). Na początku swej działalności tylko z bazy pod Everestem wyniesiono 30 ton śmieci. Operacje oczyszczania szlaków i baz wspinaczkowych są przeprowadzane corocznie. Na przykład w 1997 roku z parku wyniesiono 2.8 ton śmieci pozostawionych przez turystów. Obecnie istnieją regulacje prawne dotyczące segregowania i usuwania śmieci. Wszystkie ekspedycje górskie mają obowiązek segregowania odpadów na trzy grupy: odpady palne, niepalne oraz pojemniki po gazach (głównie tlenie). Odpady palne muszą być transportowane do spalarni w Lukli, niepalne muszą powrócić do Kathmandu natomiast pojemniki po gazach muszą być zabrane do kraju skąd zostały przywiezione. Przykładowo w jednym tylko roku, 13 ekspedycji w rejonie Everestu wyprodukowało 2.6 ton odpadów palnych, 1 tonę odpadów niepalnych oraz 0.5 tony pojemników po gazach.

Latasz samolotami? Chcesz dowiedzieć się ile godzin spędziłeś łącznie w powietrzu? Jaki pokonałeś dystans i ile razy okrążyłeś równik? Do jakich krajów latałeś i jakimi samolotami...? Zobacz nową funkcjonalność transAzja.pl: Mapa Podróży
Narzędzie pozwala na zapisanie w jednym miejscu zrealizowanych podróży lotniczych, naniesienie ich tras na mapie oraz budowanie statystyk. Wypróbuj już teraz!