Indonezja: Jawa i Bali

Człowiek ma zaskakujące zdolności adaptacji do nowego miejsca. Pierwsze wrażenie po lądowaniu na Gili Travangan było jednoznacznie negatywne. Rozważaliśmy nawet wyjazd następnego dnia. Postanowiliśmy jednak poczekać do rana, odpocząć, uspokoić emocje i podjąć decyzję później. Przyjazd tu był dość drogi, przez co kolejny, natychmiastowy transfer byłby zwyczajnie nieekonomiczny.

Szybka łódź zbliża się do brzegu rajskiej wyspy. Sześć potężnych silników o mocy 250KM każdy, pozwala jej z łatwością prześlizgiwać się po falach. Łódź jest duża, bardziej przypomina samolot niż statek. Klimatyzowany pokład, wygodne fotele, sprzęt bezpieczeństwa dostępny i jasno oznakowany.

Pura Ulun Danau Batur - przez szacunek dla bogów Podchodzimy przed główne wejście do położonej wysoko, w górach świątyni Pura Ulun Danau Batur. Wszystkie one mają wieloczłonowe, trudne do zapamiętania nazwy, zaczynające się od wyrazu "pura" - świątynia. Wyłapuje nas strażnik i kieruje na drugą stronę ulicy, do kasy biletowej.

Jedno z najbardziej klimatycznych - naszym zdaniem - miejsc na Bali. Cel pielgrzymek setek czy nawet tysięcy mieszkańców wyspy. Balijczycy przybywają do świętych źródeł Tirta Empul, aby poprzez zanurzenie swych ciał oczyścić się z grzechów, lub wręcz uzdrowić się z przeróżnych dolegliwości.

Ubud, bardzo wczesny poranek. Młoda dziewczyna, wychodzi na ulicę, przed wejściem do swojego domu. Ubrana jest odświętnie. Ma na sobie zgrabnie upięty sarong i świeże kwiaty wpięte w ułożone włosy. W ręku niesie tacę wypełnioną różnymi, drobnymi przedmiotami. Przystaje przed drzwiami.

Przed przyjazdem do Indonezji, naczytałem się wielu negatywnych opinii na temat ruchu drogowego na Bali. Wiele osób pisało, że jazda tam to niemal forma rosyjskiej ruletki. Ci którzy to pisali z całą pewnością nie byli wcześniej w Indiach, Kambodży czy Wietnamie. Tu na Bali jazda po drodze jest wręcz przyjemnością.

Bali nie jest proste do indywidualnego poruszania się. Wszystkie jego skarby są porozrzucane po całej wyspie, najczęściej w mniej lub bardziej niedostępnych miejscach. Próżno szukać tu publicznego transportu, za pomocą którego można byłoby się do nich dostać, a nawet jeśli, to cena przejazdu jest mocno negocjowana i w zasadzie nigdy nie wiadomo ile się zapłaci.

Przyjechaliśmy do Kalibukbuk (centralna miejscowość dla Loviny, na północnym wybrzeżu Bali) wczesnym przedpołudniem. Kierowca zwyczajowo przywiózł nas pod hotel, od którego spodziewał się dostać prowizję za nasz pobyt. To normalna tu sprawa. Nikt się z tym tu nie kryje. Hotel który nam pokazano był ładny.

Jest wczesne przedpołudnie. Air Panas Banjar - zaledwie niewielki punkt na mapie północnego wybrzeża Bali. Parę kilometrów od popularnej pośród turystów Loviny. Idealnie niebieskie niebo i kilka białych obłoczków sunących po niebie. Wszędzie jak okiem sięgnąć gęsta, zielona tropikalna roślinność.

Już na etapie przygotowań do podróży do Indonezji, czytając przewodnik i przeglądając źródła w Internecie odniosłem wrażenie, że Jawa nie ma dużo do zaoferowania, lub nawet wręcz może wydać się rozczarowująca. Spędziliśmy tu 11 dni, przemierzając ją od Jakarty na zachodzie po Bayuwangi na wschodzie.

Jest znowu 3 nad ranem. To już w zasadzie trzecia nieprzespana noc pod rząd. Dwa dni wcześniej wspinaliśmy się na punkt widokowy nieopodal Bromo, poprzednią noc walczyliśmy z pluskwami i karaluchami w czymś co tylko z nazwy było hotelem, a teraz znowu wspinamy się na kalderę kolejnego wulkanu. Parę minut po 3 docieramy na szczyt.

Mija 11 dzień naszego pobytu na Jawie. Wczoraj późnym wieczorem dotarliśmy do Banyuwangi - wschodniego krańca wyspy. Stąd w zaledwie godzinę, rejsem promem można się przedostać na Bali. My jednak zostaniemy na Jawie jeszcze jeden dzień. Dużo się działo od naszego ostatniego wpisu z Yogjakarty.

Wrota do świątyni Pura Luhur Poten są wyjątkowo otwarte. W oddali słychać delikatne dźwięki gamelanu - tutejszej orkiestry posługującej się głównie gongami, dzwonkami i bębnami. Ich muzyka stanowi tło dla niezrozumiałego dla nas misterium rozgrywającego się za murami otwieranej tylko raz w roku świątyni, położonej u stup słynnego wulkanu Bromo, na indonezyjskiej Jawie.

Podróżujemy intensywnie od 12 lat, jednak ostatnio zaobserwowaliśmy, że zaczynamy się robić zbyt wygodni. Zabieramy ze sobą dużo zbędnych rzeczy, tłumacząc sobie że wszystko to jest nam potrzebne. Zaczęliśmy dość często bukować hotele online oraz staliśmy się mniej skłonni do podejmowania ryzyka.

Yogyakarta, ulica Malioboro. Wczesny, parny wieczór. W podcieniach kamienic zniszczonych monsunowi deszczami, czasem i niedbałością tętnią życiem dziesiątki straganów. Gwar, ścisk, hałas. Człowiek przeciska się mozolnie w morzu przechodniów. Każdy w podobny sposób umęczony, zapocony, jednak brnący przed siebie, do kolejnego stoiska, do kolejnego sklepu, do kolejnej przecznicy.

O Borobodur pierwszy raz usłyszałem wiele lat temu, jako małe dziecko. Do tej pory mam w domu książkę z obrazkiem przedstawiającym przekrój tej budowli. Cieszyliśmy się na myśl, że za parę chwil staniemy przed największą - zdaniem wielu przewodników - buddyjską budowlą świata. Pierwszy widok przywołał jednak oczywiste pytanie: czy faktycznie Borobodur jest największy?

Pod koniec zeszłego roku mieliśmy okazję odwiedzić jedne z najpiękniejszych meczetów świata islamu. Były niezwykłe i olśniewały detalami architektury. Indonezja - jak przystało na najbardziej ludny kraj muzułmański świata - również musi się poszczycić adekwatnymi świątyniami. No i szczyci się stołecznym Meczetem Istaqlal.