KrzyÅ› w Chinach

Cascais 12. VIII wstali wcześniej. Śniadanie - niemiła niespodzianka - pan w restauracji stwierdził, że mają 2 karty hotelowe, a jest ich troje, więc za trzecią osobę należy się opłata. 30 $. Chorzy ludzie. A Krzyś prawie nic na śniadanie nie zjada... Potem szybkie pakowanie i w drogę. Do końca nie było wiadomo w jakim składzie, bo Mama skłaniała się ku pozostaniu w Hong Kongu. Po pierwsze nie chciała płacić za dość drogi bilet. Po drugie i kolejne, nie bardzo Jej się chciało do Macau jechać, po sklepach chciała pochodzić i nie czuła się najlepiej. Ale podstawowy powód to ten pierwszy. Krzyś Ją jednak namawiał, tata zresztą też, choć nie tak intensywnie. Bał się, że jeśli pojedzie nie do końca chcąc, będzie cały czas marudzić.

Zaczęło się przy wyjściu z hotelu... Padało, kropiło w zasadzie (wczoraj padło mocniej). Ona już zaczęła panikować, że 'jak my będziemy zwiedzać w deszczu'. Próbował Jej mąż udowadniać, że wczoraj mocniej padało, a potem przez cały czas było ok. Ale kogoś kto z góry wie że będzie źle nie przekona się. Potem było źle, że stary chce jechać metrem. Że drogo. OK, sam fakt przekroczenia Victoria Harbour kosztuje dodatkowe pieniądze (z innych ciekawostek: w metrze jest zakaz picia i jedzenia - w pociągach i na stacjach - pod karą iluś tam dolarów), ale ten łączny koszt to ze 3 zł! Macau Fakt, więcej niż Star Ferry, ale mieli do przejścia spory kawałek - w drobnym bo drobnym, ale w deszczu. Dotarli w końcu (metrem jednak...) do terminalu promów. I co? I problem. Że zimno. Jak tu wytłumaczyć komuś kto? itak WIE, że jest zimno od klimatyzacji a nie na dworze? Przecież przerabiali to od dwóch tygodni. I całą drogę było marudzenie. Że trzęsie, że pada straszny deszcz i to głupota jechać w taką pogodę, że... itd., itd. Cały wyjazd (przynajmniej jego pierwszą połowę) mieli zatrutą.

Formalności wyjazdowo-wjazdowe - jakby przekraczali granicę dwóch państw, nie do końca sobie życzliwych. Tak jak z Chinami. Czyli te same deklaracje wyjazdowe z HK, pieczątki w paszporcie, wypełnianie (na promie) kart wjazdowych do Macau i deklaracji zdrowotnych. Sama podróż - godzina. Fajne wysepki jak z pirackich opowieści. W Macau - długa odprawa. Bardzo długa. Trochę się martwił stary, że trochę mało czasu mają na dotarcie do centrum i znalezienie wszystkich sightów. Powrotne bilety trzeba było oczywiście kupić na konkretną godzinę, a gdy je ojciec w Hong Kongu kupował - nie wiedział, że wylot z HK do Macau jest za godzinę. Prosił o bilety na pierwszy możliwy rejs, a dostał na za godzinę. Widocznie nie było miejsc na wcześniejsze. Fakt, że tłumy pływały tymi wodolotami. Na ich promie nie widział ojciec wolnych miejsc. Lizbona Ale samo się wszystko ułożyło. Tuż przy wyjściu z odpraw informacja turystyczna. Pani powiedziała, że do centrum dojadą autobusem nr 3. Płacić można dolarami hongkońskimi. Wyszli na zewnątrz - ledwie kropiło - autobus nr 3 właśnie odjeżdżał - ojciec miał akurat 10 $, a bilet kosztował 9,60 patacas (1 pataca to ciut mniej niż 1 HK$), a podobnie jak w tych z chińskich autobusów, gdzie nie było konduktora odliczone pieniądze wrzucało się do skarbonki koło kierowcy. Już z promu widział Krzyś wieżę telewizyjną (skąd ja wiem, że ona jest telewizyjna?) i most do Taipa. Widział też Krzyś (jak wówczas z ojcem sądzili) kamieniczki w europejskim stylu. Z okien autobusu Macau czyste, ale dość nijakie. W końcu dojrzeli olbrzymie Casino Lisboa, inne hotele i kasyna i dojechali do starego miasta. Wysiedli i znaleźli się w Portugalii.

Na Largo do Senado nawet motyw nawierzchni placu jak w portugalskich miastach (jeśli zdjęcia się wkleiły - widać porównanie). Kropiło. Tam nastąpiło coś dziwnego. Wstąpili do knajpki, na której było napisane 'portuguese egg cakes', które chciała spróbować Mama. Tata próbował wykorzystywać każdą chwilę, gdy Mama nie była niezadowolona, więc skwapliwie się zgodził. A wewnątrz wszyscy jedli coś z jakichś miseczek. Pokazali pani, że 'to' chcą, pani zdziwiła się strasznie, że tylko jedno, a oni chcieli jedno, żeby spróbować, a jeśli im posmakuje i będzie niedrogie wziąć kolejne. Potrwa okazał się być jakby budyniem, czy kaszką manną. Nie była zła, ale z pewnością nie była warta 16 $. A po wyjściu idąc przez portugalskie uliczki zobaczyli w wielu miejscach te poruguese egg cakes. Które też są w Hong Kongu i w Chinach i które widzieli nie raz (w KFC na przykład...). Co ich podkusiło do wzięcia za ciastko tamtego puddingu? Tzn. ojca podkusiła Żona, ale co Ją podkusiło?

Doszli do ruin kościoła, ale wcześniej szli uliczką, gdzie sprzedawcy częstowali przechodzących paskami pemmikanu. Naprawdę! Paskami suszonego mięsa, słodkiego trochę - bardzo dobrego. Częstowali też ciastkami oraz innymi specjałami - naleśnikami jakby, ale kruchymi, na słodko i na mniej słodko - z jakimiś wodorostami. Tak się napróbował stary tego, że nie był już głodny. Trochę zdjęć przy murach, ruinach kościoła i do Fortaleza do Monte. Fajne widoki. W drodze powrotnej też próbowanie potraw. Zamienił ojciec 10 juanów na patacas, żeby mieć coś na bilet. Wrócili trójką, ale nie dojechali do terminalu. Wysiedli wcześniej, bo widzieli tam jakby sztuczne skały, które jak się domyślali były centrum rozrywki. Płacić za wstęp nie mieli zamiaru, ani nawet czasu już nie było, spojrzeć na to chcieli. Zaczęli się więc przechadzać po dziedzińcu, dalej i dalej (do teraz nie wiem czy to było legalne), ale przeszli spory kawał. To były kiczowate imitacje różnych miejsc za świata. Jakby Azteków budowle, trochę dzikiego Zachodu, twierdza z czasów dynastii Tang, sztuczna góra nazywała się 'Wulkania' i to pod nią było centrum rozrywki. Dalej był też jakby grecki amfiteatr i właśnie imitacje europejskich kamieniczek.

Znów niedosyt... Macau z założenia miało być tylko zaliczone, ale krótkie to zaliczenie... Ojciec ma sentyment do portugalskojęzycznych miejsc. Krzyś jest w końcu... pamiątką po wizycie Mamy i taty w Portugalii osiem lat wcześniej. Zresztą we trójkę odwiedzili Portugalię w tym roku.

W końcu czas był iść do terminalu. Cały czas mieli wszyscy wrażenie że to lotnisko. Nie tylko dlatego, że to wodoLOTY i że odlatują stamtąd także helikoptery. Ale było to zorganizowane jak lotnisko. Na dole 'Arrivals', na górze 'Departures'. Potem są 'check-iny', a po sprawdzeniu dokumentów - idzie się do swojego gate'u i czeka w gate'owej poczekalni na 'vessel'. Lot powrotny - rzucało strasznie. Bał się tata, że się mu niedobrze zrobi. A Krzyś spał. Odprawa, piechotą do Star Ferry. Tam też rzucało. Nie tylko wtedy zresztą. Czasem pan, który spuszczał trap musiał ładną minutę-dwie czekać aż przestanie rzucać stateczkiem. A i po spuszczeniu kładki między nią i chodnikiem - o który się teoretycznie opierała - robiła się nawet i 40-50-centymetrowa przestrzeń, tak, że z trapu trzeba było zeskoczyć. To nie tramwaj wodny w Wenecji...

Potem zupełnie innymi niż wczoraj uliczkami. Weszli rodzice do galerii przy sporym dworcu autobusowym. Było tam sporo tanich restauracji. Zamówil coś - w założeniu Krzysiowi. Zjadł trochę, ale nie bardzo mu smakowało. Więc Mama i tata musieli dojeść. Jemu smakowało, Jej nie. Więc poszli do McDonalda... Ojciec już nic nie jadł. Spacer uliczkami Kowloonu.

Jeszcze parę słów o sprzedawcach. Na ulicy naganiają Hindusi. Sprzedają usługi krawców, zegarki, oferują usługi restauracji. Są bardzo mili, nie ma tu nachalności. Super-grzeczni są urzędnicy w bankach/kantorach. Był ojciec w trzech, we wszystkich byli... zwyczajnie mili. Chciałem napisać 'kompetentni', ale jakich kompetencji potrzeba, żeby rozmienić 100 $ na dwudziestki? Trzeba właśnie w sympatyczny sposób z uśmiechem obsłużyć klienta. Oni są w dodatku usłużni, kłaniają się jak Japończycy. Nie przywykliśmy w Polsce do takiej obsługi i że kończą każde zdanie słowem 'sir'.