Na tropach Yeti

Ruch uliczny Po dość przyjemnej i nieoczekiwanie krótkiej podróży (dzięki wolnym miejscom w samolocie zamiast siedmiogodzinnego postoju w Delhi udało się nam złapać samolot już pod dwóch godzinach) na linii Warszawa-Helsinki-Delhi (Finnair) oraz Delhi-Kathmandu (Air India) lądujemy w stolicy Nepalu. Pierwsze wrażenia - podobnie jak w innych krajach południowej Azji: chaos, zgiełk, wszechobecny bród...No, ale niczego innego przecież się nie spodziewaliśmy.

Nocleg mamy zarezerwowany w Khangsar Guest House (10$ za noc) w turystycznej dzielnicy Kathmandu - Thamelu. To turystyczne ghetto do którego kroki kieruje większość przybywających do Nepalu białasów zbliżone jest klimatem do innych tego typu miejsc, żeby wspomnieć chociażby Khao San Road w Bangkoku. Różnica polega na tym, iż zdecydowana większość sklepów specjalizuje się w sprzęcie trekkingowym. Jakby nie było miejsce zobowiązuje !

Managerem hotelu jest Mukhti - przemiły gość który od razu pomaga nam zabukować bilety na pojutrze na lot do Lukli która jest miejscem startowym trekkingów w rejonie Khumbu Himal. Wieczorem zaliczamy kolację w rekomendowanej przez Lonely Planet restauracji Yak, podczas której mamy okazję spróbować tybetańskiego przysmaku czyli pierożków momo.Smakują wręcz fenomenalnie (100 NPR). Dość ciekawe jest natomiast grzane tybetańskie piwo (thugba - 90 NPR) - w wielkim kuflu znajduje się przypominające proso ziarno które zalewane są gorącą wodą z termosu. Nie jest to niestety grzany browarek który można w zimowy dzień spożyć u nas na stoku, ale doświadczenie ciekawe. Wieczorem? robimy obchód Thamelu, odbieramy open tickety na?lot (230 $ w obie strony) i idziemy spać.

Stupa Svayambunath Dzień rozpoczynamy od marszu na Tourist Road celem wyrobienia zezwoleń na trekking (legitymacja TIMS). Niestety w sobotę biuro jest nieczynne a bez tego dokumentu ruszyć teoretycznie nie można Szukamy więc biura TAAN które w dni wolne jest jedynym miejscem gdzie można zakupić permitkę. Po kolejnych 30 minutach marszu i poszukiwań znajdujemy biuro - koszt zezwolenia na trekking w rejonie Everestu to 1400 NPR od osoby (potrzebne dwie fotografie).

Po powrocie na Thamel i szybkim śniadanku w jednej z licznych knajp (wyborne lassi) udajemy się na obowiązkowy szlak turystyczny stolicy Nepalu: Indra Chowk, Durbar Square i słynną stupę Swayambunath która od zawsze była dla mnie symbolem tego miasta. Niewątpliwie warto zejść jednak także nieco z głównych ścieżek opisywanych przez przewodniki - tuż obok turystycznych atrakcji leży prawdziwe Kathmandu - plątanina wąskich uliczek, placyków, często ozdobionych stojącą pośrodku stupą albo ołtarzykiem hiduistycznego bóstwa. Tam można spokojnie obserwować toczące się niespiesznie życie, wolne od gonienia za turystami. Już wiemy że jesteśmy ponownie w Azji...

Jeśli się zadrze głowę do góry wysoko na niebie można dostrzeć dziesiątki latawców, których puszczanie jest jedną z ulubionych zabaw miejscowych dzieciaków. Miejscowi toczą przy ich pomocy prawdziwe bitwy których celem jest strącenie latawca przeciwnika. Ciekawe wyglądają uliczne garkuchnie, popularne wśród lokalesów, natomiast zupełnie wolne od białasów - przypominają nieco domki dla smurfów: górna framuga w większości jest na wysokości szyji przeciętnego Europejczyka. No ale przy wzroście Nepalczyków sięgającym 150-160 cm jest to w sumie uzasadnione.