Indochiny - Jesień 2009

Angkor War 09/11

Po sześciogodzinnej jeździe wypasionym autobusem, wczesnym popołudniem dotarliśmy do Siem Reap będącego bramą do swiątyń Angkor - jednego z najwspanialszych na świecie kompleksów sakralno-mieszkalnych świata. Tym razem wybór noclegu padł na bardzo przytulny hotelik Angkor Voyage (13$ pokoj z klimą i ciepłą wodą). Wynajmujemy rowery (1$) i pedałujemy do głównej świątyni kompleksu na zachód słońca.

Atmosfera trochę jak na darmowym festynie w Polsce skrzyżowanym z gratisowym koncertem śp. Michaela J. Oczywiście tłumy turystów na czele z obwieszonymi aparatami Japończykami, Koreańczykami i prawdopodobnie Chińczykami. Przelewający się w każdą stronę ludzki potok odbiera nieco magii temu miejscu, ale ostatecznie też jesteśmy częscią tego tłumu. Takiego miejsca chyba już niestety nie da się kontemplować w samotności, choć tutaj jest to szczególnie jaskrawe. Takich tłumów nie było ani w meksykańskim Palenque czy gwatemalskim Tikal które mieliśmy okazję odwiedzić rok temu. Mocno denerwujący jest zwyczaj skośnookich turystów z wymienionych wyżej krajów: każda wycieczka musi się sfotografować na tle każdego budynku używając do tego aparatów wszystkich uczestników wycieczki...Niemniej widok wież głównych świątyń kompleksu na tle zachodzącego słońca rzeczywiście wygląda zjawiskowo.

ps. rowery za dolara okazały się warte swojej ceny - bicykl Kasi rozpadł się po drodze. Dobrze że akurat stało się to pod warsztatem, także po zainwestowaniu w naprawę mogliśmy dojechać do celu :)

Wschód słońca nad Angkor 10/11

Pobudka o kosmicznej 4.40 - pędzimy na wschód słońca nad Angkorem. Tym razem jedziemy tuk-tukiem którego poprzedniego dnia za 13$ wynajęliśmy na cały dzień jeżdżenia po świątyniach. Jak słusznie zauważył w swojej książce o Angkorze Jacek Pałkiewicz klimat niestety przypomina tu obecnie ten znany bardziej ze stadionów piłkarskich - zebranych chyba kilka tysięcy ludzi przepychających się między sobą do jak najlepszego uchwycenia wymarzonej fotki...No cóż - to cena sławy i popularności tego wyjątkowego miejsca.

Po zaliczeniu obowiązkowego wchodu słońca idziemy na śniadanie - po chwili zaczepiają nas dzieciaki sprzedające miejscowy badziew. Do malucha próbującego sprzedać nam kiczowate widokówki dołączyła po chwili dziewczynka z drewnianymi bransoletkami a po chwili jeszcze jeden, starszy chłopiec z kartkami. Po kwadransie stanowczych "nie" ostatni ze sprzedawców widząc nasz słabnący opór stwierdził, żebyśmy kupili przynajmniej od pozostałej dwójki, bo byli pierwsi...Kapitulujemy...

Największe wrażenie po południu robi na nas Bayon - zastygłe w uśmiechu gigantyczne twarze Buddy zdają się spoglądać na każdego wchodzącego w obręb światyni intruza. Są wszędzie - nie pozwalają się schować przed swoim wszechwidzącym wzrokiem.

Ta Prohm to z kolei znane każdemy podróżnikowi (a także fanom urody Angeliny Jolie) potężne korzenie puchowca wyrastające wprost z murów, zwalonych częściowo świątyń. Ich usunięcie spowodowałoby zawalenie się budynków a co za tym idzie unicestwienie tego niepowtarzalnego w skali globu widoku. Niewiarygodna jest potęga przyrody - przypominają się drzewce z Władcy Pierścieni. Przy odrobinie wyobraźni można sobie wyobrazić, że i puchowce zaraz ożyją i ruszą w drogę.

Po zwiedzeniu Baphuonu i Ta Keo mamy już powoli dosyć. W końcu to ósma godzina zwiedzania w ponad trzydziestostopniowym upale. Decydujemy się na powrót i zasłużony obiadek w Siem Reap.