Indochiny - Jesień 2009

18/11 Rano krótki pobyt na plaży i czas się zbierać w drogą powrotną...20 minutowa jazda songtheawem na prom, krótki rejs na stały ląd, godzinne oczekiwanie i wsiadamy do autobusu który nieuchronnie oznacza zbliżający się koniec pobytu. Do Bangkoku docieramy pod wieczór. Przed nami jeszcze tylko 5 godzin oczekiwania na samolot i 11 godzin lotu do Warszawy via Amsterdam.

16/11 Rano jedziemy do Bang Bao i ruszamy na nury. Poza grupą Rusów którzy schodzą pod wodę za rękę z divemasterem jestem jedyną nurkującą na łodzi osobą. Reszta wycieczki to wycieczkowa klasyka płynąca spędzić miły dzień na łodzi i posnurkować na rafce. Oba nury są mocno relaksacyjne - najgłębiej schodzimy na 14 metrów, rafka, rybki całkiem przyjemne choć ponownie potwierdza się, iż jak nurać w Tajlandii to raczej tylko w Morzu Andamańskim.

15/11 Relax, nuda, plaża, relax, nuda, plaża, relax....To się nazywa chill out ! ps. zakupiony w Sapa za 8$ plecak North Face'a jest po raz trzeci w naprawie. Po dwóch pęknietych klamrach zaczęło się pruć ramię. Tym razem slogan "skoro nie widać różnicy to po co przepłacać" się nie sprawdziło.

14/11 Jak dotąd dzień z najgorszą pogodą podczas calego pobytu. Od rana pełne zachmurzenie i kropi. Decydujemy się na wynajęcie motorka i ruszamy w kierunku Bang Bao - najdalej na wschodzie wyspy połozonej wioski do której mozna dojechać szosą. Niestety mżawka stopniowo zamienia się w tropikalną ulewę także większość dnia spędzamy w knajpach na relaksie.

13/11 Przed nami ostatnie 5 dni pobytu, które rozpocząć musimy jednak od ponownej wizyty w szpitalu. Badanie krwi wyklucza na szczęście podejrzenie malarii, Kate czuje się już zresztą zdecydowanie lepiej. Przy okazji tego typu wątpliwych przyjemności warto sprawdzić czy szpital używa jednorazowych strzykawek.

12/11 Na szczęście po wzięciu zapisanych leków K. czuję się lepiej także idziemy na plażę. Ta część wyspy ma nieco inny klimat od znanych nam wysp południa Tajlandii. Mam wrażenie, iż Long Beach (Hat Sai Khao) na której się zatrzymaliśmy (położona przy największej miejscowości na wyspie) to taka Pattaya w miniaturze.

11/11 Rankiem wyjeżdżamy z Siem Reap do Tajlandii - przejazd na Koh Chang kombinowanym transportem kosztuje 12 $ od osoby (warto poszukać na miejscu w kilku agencjach bo ceny są dość mocno żróżnicowane). Słynna droga do granicznego Poipet, której pokonanie w przeszłości zajmowało nawet do ośmiu godzin jest już w całości wyasfaltowana także nad granicę jedziemy niecałe 4 godziny.

09/11 Po sześciogodzinnej jeździe wypasionym autobusem, wczesnym popołudniem dotarliśmy do Siem Reap będącego bramą do swiątyń Angkor - jednego z najwspanialszych na świecie kompleksów sakralno-mieszkalnych świata. Tym razem wybór noclegu padł na bardzo przytulny hotelik Angkor Voyage (13$ pokoj z klimą i ciepłą wodą).

Po blisko połowie zaplanowanego pobytu nasuwa się jedna refleksja - za dużo. Zaplanowana trasa jest zdecydowanie zbyt przepakowana - zamiast poddać się tutejszemu rytmowi życia biegniemy jak typowe białasy z jednego miejsca na drugie żeby zobaczyć jak najwięcej, zaliczyć kolejne miejsce. BŁĄD !

7/11 Podróż HCMC - My Tho - Chau Doc. Przed południem docieramy do My Tho (podróż z HCMC 7 $ na osobę) - jednego z głównych miast w delcie Mekongu. Rezerwujemy łódkę na wycieczkę po delcie i idziemy obejrzeć świątynię wyznawców Cao Dai - religii występującej jedynie w południowym Wietnamie.

06.11 "...Sajgon, znów Sajgon...". Zawsze chciałem poczuć się jak kapitam Willard w pierwszej scenie "Czasu Apokalipsy" leżąc w jakimś podrzędnym hoteliku pod wolno obracającym się wiatrakiem....Wojna wietnamska to jednak już odległa przeszłość. Do Sajgonu, zwanego od 1975 r. miastem Ho Chi Minha docieramy po 22.00.

4-5/11 Zatoka Ha Long. Prosto z pociągu który tym razem dotarł do Ha Noi punktualnie czyli o 4.15 rano jedziemy do rekomendowanego biura podróży Sinh Cafe (trzeba uważać bo mistrzowie podróbek jakimi sa Wietnamczycy podrabiają dosłownie wszystko - w samej stolicy "oryginalnych" Sinh Cafe jest co najmniej kilkanaście) mieszczącego się na Luong Ngoc Quyen.?

03/11 Rankiem ruszamy na trekking do okolicznych wiosek zamieszkiwanych przez Czarnych Hmongów: Lao Chai i Ta Van. Od razu dołączają się do nas 3 kobiety z plemienia Black Hmong. Mimo, iż chieliśmy iść sami (zrezygnowaliśmy z usług agencji aby uniknąć typowego szlaku dla białasów), nie ma szans na pozycie się dziewczyn...W przeciwieństwie do Bac Ha tutaj Hmongowie w większości żyją z turystów, także trzeba się pogodzić z towarzystwem.

02/11 Rano ruszyliśmy na lokalny trekking do okolicznych wiosek. Ciekawostką jest że Bac Ha, poprzedniego dnia będące gwarnym miasteczkiem dzisiaj było totalnie wyludnione i senne. Normalnie wsi spokojna wsi wesoła... Po drodze spotkaliśmy sympatycznego Czecha, Jiriego który właśnie wracał ze szlaku, twierdząc, iż pogoniły go psy (co wydało się nam dość dziwne jako, iż wczoraj spotkanym psom nie chcialo się nawet machnąć ogonem na nasz widok o warknięciu nie wspominając).

01/11 Bac Ha Najpierw kilka słów o podróży - wagon trafił się nam nieco zakaraluszony i atawizmy północnego Europejczyka dały znać o sobie. Miejscowi żyją z tymi robaczkami na codzień i tragedii nie robią... No nic, trzeba się było przyzwyczaić i mieć nadzieję że podczas snu na głowę nie wejdą.

31/10 Ha Noi Przesunięcie czasu daje się mocno we znaki - zasnąć praktycznie nie dajemy rady a wstać musimy o 3.40 lokalnego czasu aby złapać pierwszego busa na lotnisko (150 Bht / osoba). Jak dobrze, że ktoś wymyślił linie Air Asia - o ile się nie mylę największą tanią linię na świecie - po półtoragodzinnym locie lądujemy w stolicy Socjalistycznej Republiki Wietnamu czyli jak piszą lokalsi Ha Noi. Ponownie godzinna jazda busem do centrum (2$ / osoba), skąd bierzemy taksówkę na Ba Ha Noi czyli główny dworzec kolejowy.

30/10 Bangkok, znów Bangkok. Tak oto po ponad dwóch latach ponownie jesteśmy w Bangkoku. 50minutowa jazda busem z gigantycznego Suvarnabhumi Airport i lądujemy w znanym z poprzedniego pobytu New Joe Guesthouse przy Khao San Road (pokój z wentylatorem 400 Bht). Szybki prysznic i idziemy powłóczyć się po znajomych uliczkach wokół KSR, będacych punktem wypadowym po całej Azji Południowo Wschodniej dla backpackersów z całego świata. Uderza rozchodzący się po okolicy słodko-kwaśno-pikantny zapach z ulicznych barów i garkuchni, będący dla mnie synionimem tajskiej kuchni a także chyba tego zakątka świata. Oczywiście nie możemy oprzeć się zamówieniu na obiad miejscowych klasyków - K.