Tradycyjnym tańcem Mongołów wykonywanym przez lamajskich mnichów jest cam - rytualny taniec w maskach. Taniec ten stanowi swoiste misterium teatralno-religijne, praktykowane w Tybecie od VII w.
Artyści malowali na bawełnianych strojach, płótnie i czasem jedwabiu. Naciągając kawałek materiału na ramę, artysta nasączał go mlecznym roztworem i płynnym klejem. Kiedy materiał trochę wysechł, pokrywał płótno mieszanką kredy i kleju, a następnie polerował powierzchnię, posypując drobinami piasku.
Wiek XVII zaowocował licznymi kronikami historycznymi, z których nieliczne zachowały się w odpisach rekopiśmiennych, np. Szira tugudżi (Żółta opowieść), Altan tobczi (Złota kronika), Erdenijn tobczi (Drogocenna kronika).
Liczba ludności i jej zagęszczenie zwiększają się w szybkim tempie. Dynamikę tę obrazuje fakt, że w 1950 r. liczba ludności kraju była równa liczbie obecnych mieszkańców samej tylko stolicy.
Pod koniec lat 80. zrezygnowano z pisowni zgodnej z wymową rosyjską, zastępując ją taką, która lepiej oddawała wymowę mongolską.
Zarówno wybory głowy państwa (od 1993 r.), jak i Wielkiego Churału Ludowego odbywają się w głosowaniu powszechnym i bezpośrednim na kadencje czteroletnie.
Święty dla Mongołów ogień jest też opiekunem domu, symbolizuje trwałość rodziny i narodu. Pod płomykiem znajduje się symbol słońca i księżyca, prastare totemy Mongołów.
Obecny podział administracyjny powstał w kilka lat po objęciu władzy w kraju przez komunistów, na pocz. XX w. istniało tu bowiem tylko 5 ajmaków.
W okresie komunizmu subwencje z ZSRR osiągały stanowiły czasem ok. 30% produktu narodowego brutto. Wobec ich cofnięcia wprowadzono liberalizację handlu wewnętrznego i zagranicznego, zamrożono wydatki państwa, uwolniono ceny i kursy walut.
Powierzchnia całej Mongolii liczy prawie 1,6 miliona km2, jest więc pięciokrotnie większa od terenu Polski.