Wiele pasm górskich i szczytów od dawien dawna uważanych było za święte i otaczanych szczególną ochroną. Święta góra Bogd Uul była chroniona jako miejsce kultu już od przełomu XII i XIII w., a w 1778 r. doczekała się formalnej ochrony w formie Obszaru Ścisłej Ochrony Bogd chaan.

Często członkowie jednej rodziny należeli do różnych wyznań. Zdarzało się również, że niektóre osoby zmieniały wyznanie kilkakrotnie w ciągu życia...

Prawie wszystko jest tu: drogocenne (dżargalan), dobroczynne (erdeni), szczęśliwe (bujantu), dobre (bajan), złote (altan) albo święte (bogdo).

Roślina ma mieć magiczną moc uzdrawiania i spełniania życzeń wyszeptanych znalezionym w górach kwiatom. Saussurea uświęca też miłość.

Ukształtowanie powierzchni wschodniej i zachodniej części kraju znacznie się różni. Wschodnia część zdominowana jest przez krajobraz równinny, zachodnia zaś przez rzeźbę górską (z wyjątkiem płaskiej Kotliny Wielkich Jezior).

Drzewa saksaułowe, rosnące bardzo wolno w nieprzyjaznym klimacie gobijskim, gdzie osiągają wysokość 2 – 4 m, występują na ruchomych piaskach, kamienistych dolinach i wzgórzach Gobi.

Cechą charakterystyczną wielu mongolskich rzek jest tendencja do zmiany biegu (stąd występowanie licznych suchych dolin) oraz występowanie małych wezbrań wiosennych i silnych kilkakrotnych wezbrań letnich.

W zimie nad terytorium Mongolii ustala się wyż baryczny, z którym wiąże się duże oziębienie, ale i występowanie pogodnych, słonecznych dni i słabych wiatrów.

Tajgę mongolską zamieszkuje 277 gatunków ptaków, takich jak: głuszec (Tetrao parvisostris), sójka (Garrulus glandarius), sóweczka (Glaucidium passerinum), puszczyk mszarny (Strix nebulosa), dzięcioł trójpalczasty (Picoides tridactylus), kukułka wschodnia (Cuculus saturatus)

Strefa wysokogórska zajmująca 4% powierzchni Mongolii obejmuje najwyższe piętra gór. Roślinność niejednokrotnie przybiera tu charakter stepu wysokogórskiego z suchymi łąkami kobrezjowymi.