Około 560 r. p.n.e. w Indiach narodził się Gautama z rodu Siakjów, zwany później Buddą (Przebudzonym). Po latach medytacji i ascezy doznał on oświecenia i wyruszył głosić swoją naukę.

Nauka Buddy opiera się na tzw. czterech szlachetnych prawdach:

• prawda o cierpieniu - wszystko jest cierpieniem
• prawda o powstawaniu cierpienia - cierpienie to wynik pragnienia życia (czyli pragnienia rozkoszy, stawania się i przemijania)
• prawda o zwalczaniu cierpienia - poprzez stłumienie pragnienia życia oraz wszelkich pożądań
• prawda o drodze do zniszczenia cierpienia - szlachetna ścieżka złożona z ośmiu elementów (należyta intuicja, należyte postanowienie, należyte słowo, należyty czyn, należyte życie, należyte dążenie, należyte pamiętanie, należyta medytacja).

W pierwotnym buddyzmie nie było mowy o bogu. Można powiedzieć, iż w początkach swojego istnienia nie był on religią, ale prądem filozoficznym głoszącym intensywny wysiłek na drodze do samodoskonalenia. Budda głosił koncepcję sansary - koła wcieleń i karmy - swoistego potencjału, który każdy człowiek wypracowuje sobie w ciągu kolejnych istnień i który wpływa na jego kolejne inkarnacje. Jest to więc koncepcja całkowitej odpowiedzialności człowieka za swoje czyny i nie ma w niej miejsca na ingerencję bóstw.

Chociaż według nauki Buddy wszyscy ludzie są równi, to jednak różnią się stopniem zaawansowania w dojściu do oświecenia. Społeczność buddyjska podzieliła się więc na mnichów i ludzi świeckich. Liczba mnichów była często bardzo duża - na niektórych obszarach dochodziło do tego, że aż jeden na pięciu mężczyzn poświęcał się życiu klasztornemu. Wszystkich wyznawców obowiązywał zakaz zabijania żywych istot, kłamstwa, złodziejstwa, dopuszczania się niedozwolonych stosunków płciowych i używania napojów odurzających. Dodatkowo mnichom nie wolno było jeść w zakazanych porach, tańczyć, słuchać muzyki i brać udziału w widowiskach, nosić ozdób, leżeć wygodnie oraz posiadać pieniędzy.

W ciągu wieków buddyzm obrastał otoczką obrzędowości i mitów - powstał kult, a sam Budda awansował do rangi boga. Wyodrębniło się wiele szkół i kierunków buddyzmu, wśród nich dwa główne: mahajana (północne rejony Azji) oraz hinajana (Azja Południowo-Wschodnia i Sri Lanka).

W panteonie buddyjskim najważniejsze miejsce nie przypada bynajmniej Wielkiemu Buddzie, założycielowi buddyzmu, lecz przede wszystkim Buddzie Maitrei oraz Buddzie Amitabhie, za którymi następował Awalokiteśwara (Kuan-in) - bodhisattwa mający według wyobrażeń Chińczyków płeć kobiecą, reprezentujący moc miłosierdzia. Do Chin buddyzm dotarł w połowie I w. n.e.

Do części północnej kraju wkroczył w postaci przejętej od irańskiego ludu Choton - mnisi buddyjscy wędrowali z karawanami Jedwabnym Szlakiem. Niezależnie od tego do południowych Chin dotarł drogą morską przez Ocean Indyjski.

Sukces odniesiony przez buddyzm w Chinach wynikał po części z dezintegracji społecznej. Wiek III i IV były czasem osłabienia władzy centralnej, wojen, najazdów barbarzyńców oraz migracji ludności. Buddyzm z ideą nieuniknionego cierpienia odpowiadał na powstające w tym czasie pytania i wątpliwości. Niższe warstwy społeczeństwa szukały w buddyjskich klasztorach opieki i schronienia, wyższe zaś interesowały się głównie buddyjską filozofią.

Latasz samolotami? Chcesz dowiedzieć się ile godzin spędziłeś łącznie w powietrzu? Jaki pokonałeś dystans i ile razy okrążyłeś równik? Do jakich krajów latałeś i jakimi samolotami...? Zobacz nową funkcjonalność transAzja.pl: Mapa Podróży
Narzędzie pozwala na zapisanie w jednym miejscu zrealizowanych podróży lotniczych, naniesienie ich tras na mapie oraz budowanie statystyk. Wypróbuj już teraz!