lub
w jakim celu? zapamiętaj mnie
 
Warszawa
Pekin  
Pomnik MaoKashgar, Chinyfoto: Krzysztof Stępieńźródło: transazja.pl
  •  
  •  
  •  
  •  
  •  
  •  
 
Booking.com

Najnowsze artykuły

Flames of... Baku

Top of the top - Iran!

Oman - to zdecydowanie więcej niż jedyne państwo na literę "O".

Nepal - My first time

e-Tourist Visa do Indii - wyjaśniamy szczegóły

Stambuł z zupełnie innej perspektywy

Cud w indyjskiej Agrze na miarę drugiego Taj Mahal

Do Mongolii bez wizy

Muktinath (Jomsom) Trekking - profil wysokości i statystyka

Bezpłatne wycieczki po Dosze dla pasażerów Qatar Airways

Do Indonezji bez wizy

Wiza do Indii wydawana już na lotnisku?

Poznaj Azję Centralną oglądając animowane filmy

Co wiesz o Azji Centralnej?

Bilet na indyjski pociąg tylko na 60 dni przed odjazdem?

Turkish Airlines poleci do Kathmandu!

Russia shuts down UN tracking of N Korea sanctions

Chinese smartphone giant takes on Tesla

India's army of gold refiners face new competition

China axes Covid-era tariffs on Australian wine

Two more abusers at J-pop predator's company

Australia debates seizure of Insta-famous magpie

India opposition leader Kejriwal to remain in jail

Thailand moves to legalise same-sex marriage

Aussie Rules football denies it has a cocaine problem

Japan nappy maker shifts from babies to adults

Top UN court orders Israel to allow aid into Gaza

Gaza starvation could amount to war crime, UN human rights chief tells BBC

Hostages’ relatives arrested as Gaza talks break down

Israel, Hezbollah trade strikes over Lebanon border

Israel says UN resolution damaged Gaza truce talks

Gaza aid drop in sea leads to drownings

Israel cancels US talks after UN Gaza ceasefire vote

UN rights expert accuses Israel of acts of genocide

Bowen: Biden has decided strong words are not enough

At Gate 96 - the new crossing into Gaza where aid struggles to get in

Miasta Azji

 Pekin

warto zobaczyć: 27
transport z Pekin: 5
dobre rady: 60

wybierz
[opinieCount] => 0

 Tajpej

warto zobaczyć: 22
transport z Tajpej: 11
dobre rady: 39

wybierz
[opinieCount] => 0

 Szanghaj

warto zobaczyć: 18
transport z Szanghaj: 1
dobre rady: 37

wybierz
[opinieCount] => 0

 Pokhara

warto zobaczyć: 9
transport z Pokhara: 1
dobre rady: 9

wybierz
[opinieCount] => 0

 Hua Shan

warto zobaczyć: 8
transport z Hua Shan: 3
dobre rady: 18

wybierz
[opinieCount] => 0

 Katmandu

warto zobaczyć: 14
transport z Katmandu: 3
dobre rady: 21

wybierz
[opinieCount] => 0

 Jerozolima

warto zobaczyć: 9
transport z Jerozolima: 3
dobre rady: 12

wybierz
[opinieCount] => 0

 Xi'an

warto zobaczyć: 10
transport z Xi'an: 2
dobre rady: 19

wybierz
[opinieCount] => 0

 New Delhi

warto zobaczyć: 23
transport z New Delhi: 2
dobre rady: 37

wybierz
[opinieCount] => 0

 Stambuł

warto zobaczyć: 38
transport z Stambuł: 2
dobre rady: 40

wybierz
[opinieCount] => 0

Powiadomienia

Informujcie mnie o nowych, ciekawych
materiałach publikowanych w portalu

Dołącz do nas!


 
 
  •  Chiny
     kursy walut
     CNY
     PLN
     USD
     EUR
  •  Chiny
     wiza i ambasada
    Chiny
    ambasada w Polscetak
    wymagana wizatak
    indywidualna wiza wjazdowa każdego typu: 260 zł, czas oczekiwania tydzień
    Najmniejsza
    prowizja w Polsce!
    97 PLN ekonomicznie - 7-10 dni roboczych
    127 PLN ekspresowo - 4-6 dni roboczych sprawdź szczegóły

Wyprawa do Chin i Tybetu 2001

wtorek, 30 sie 2005
  • dotyczy:  

Po ponad ośmiogodzinnym locie nasz samolot wylądował na nowoczesnym na miarę XXI wieku lotnisku Beijing Capital Airport. Jest godzina dziewiąta rano - wita nas Pekin tętniący życiem. Jest tu dużo cieplej niż w Polsce w końcu lata. Na ulicach panuje ogromny ruch, wszystko wydaje się tu większe niż w Europie. Prawie dwie godziny zajmuje nam dotarcie do naszego hotelu leżącego nieopodal drugiej pekińskiej obwodnicy przy głównej ulicy przecinającej Pekin ze wschodu na zachód - w przedłużeniu ulicy Długowieczności (Jianguomennei Dajie).

Chiny Chiny fot. Łukasz Wall
Po krótkim odpoczynku i odświeżeniu się opuszczamy hotel i środkami komunikacji miejskiej - metrem, autobusami, trolejbusami udajemy się na zwiedzanie stolicy państwa Środka. Niedaleko najważniejszych świątyń pekińskich idziemy jeszcze na obiad, nasz pierwszy prawdziwie chiński posiłek. Rozmaitość dań była ogromna - różne rodzaje pierożków, gotowane i smażone warzywa, dania mięsne z różnymi dodatkami, tofu, bułeczki na parze, a nawet ciemne "stuletnie jaja", których odwagę spróbować mieli tylko najodważniejsi.

Na początku zwiedzamy klasztor lamajski Yonghe Gong - jedną z najciekawszych świątyń Pekinu i jednocześnie najsłynniejszą lamajską świątynia poza Tybetem. Do roku 1723 ten zespół świątynny pełnił funkcję siedziby przyszłego cesarza Chin - Yin Zhena. W roku 1744 po przeniesieniu się Yin Zhena do Zakazanego Miasta świątynia została przekształcona w świątynię buddyzmu tybetańskiego - lamaizmu. Odrestaurowana w latach osiemdziesiątych mieści bogate zbiory fresków, gobelinów oraz wiele dzieł sztuki rzemiosła stolarskiego. Na uwagę zasługują także świetnie utrzymane ogrody przyklasztorne. Nieopodal Younghe Gong mieści się słynna Świątynia Konfucjusza i Akademia Cesarska - Kong Miao i Guozijian. Kong Miao to druga pod względem wielkości świątynia konfucjańska w Chinach. Pierwotny budynek Akademii wzniesiony został w 1306 roku przez wnuka Kubilaja. Największe wrażenie na zwiedzających robią ustawione szeregami kamienne tablice z wyrytymi nazwiskami urzędników cesarskich, którzy pomyślenie zdali egzaminy do służby na dworze cesarskim. W Akademii co roku odbywał się cesarski wykład nauk Konfucjusza. Słuchaczami było tysiące urzędników, profesorów, studentów, którzy w pozycji klęczącej uczestniczyli w wykładzie. Po odwiedzeniu świątyń pojechaliśmy jeszcze na plac Niebiańskiego Spokoju. Mimo zmęczenia nasza podróżą z Warszawy do Pekinu i zwiedzaniem miasta nie udajemy się na odpoczynek. Nasza chińska przewodniczka przekonuje nas, że aby pokonać zmęczenie wywołane różnicą czasu, należy udać się spać dopiero późnym wieczorem.

Duże wrażenie robi na nas plac Tiananmen. Jest on pięknie oświetlony przez cała noc. Od strony północnej placu spogląda na nas z ogromnych rozmiarów portretu zawieszonego na Bramie Niebiańskiego Spokoju – Przewodniczący Mao. Mimo późnej godziny na placu jest mnóstwo ludzi – dzieci jeżdżące na deskorolkach, puszczające latawce i balony, grupki turystów, sprzedawcy pocztówek i papierowych chińskich flag. Następnego dnia z samego rana ruszamy na Wielki Mur. Jest piękny dzień – bezchmurne niebo, dużo słońca, robi się coraz bardziej gorąco. Autobus zawozi nas do dwóch miejsc, z których można dostać się na mur.

Początki budowy tej ogromnej konstrukcji sięgają trzeciego wieku p.n.e., okresu panowania dynastii Qin (221-207 p.n.e.). Po zjednoczeniu Chin pod rządami cesarza Qin Shihuangdi nastąpiło połączenie odrębnych murów wznoszonych do tego czasu przez poszczególne królestwa. Początkowo rdzeń muru uformowany był z ubitej ziemi, a w okresie dynastii Ming podjęto wysiłki nad modernizacją muru – został on obłożony cegłami i kamiennymi płytami. Prace te trwały ponad 100 lat. Budowla ta nigdy jednak nie spełniła swojej roli, a w kolejnych wiekach mur popadł w zapomnienie. W pełnym słońcu podjęliśmy trud wspinaczki na Wielki Mur.

Wraz z licznie odwiedzającymi to miejsce turystami pokonując setki schodów dotarliśmy na mur, skąd rozpościerał się piękny widok na okolicę i na dalsze odcinki muru. Nieprawdopodobnym wydaje się, że budowla ta ciągnąca się tysiące kilometrów od Shanhai Guan na wschodzie do Jiayu Guan na Pustyni Gobi została wzniesiona rękami ludzi i nigdy nie spełniła swojej funkcji obronnej przed najazdem koczowniczych plemion z północy. W drodze powrotnej zwiedziliśmy jeszcze Shisan Ling – Trzynaście Grobowców, miejsce gdzie pochowanych jest trzynastu z szesnastu cesarzy z dynastii Ming. Wszystkie grobowce rozmieszczone zostały na ogromnej powierzchni, a turyści mogą odwiedzić tu trzy odrestaurowane grobowce. Późnym wieczorem dotarliśmy z powrotem do Pekinu i udaliśmy się na wieczorny spacer główną handlową ulicą Pekinu Wangfujing Dajie. Tu mieszczą się największe, najdroższe i najbardziej ekskluzywne sklepy Pekinu.

Chiny Chiny fot. Łukasz Wall
Po drodze wstąpiliśmy jeszcze na wieczorny targ w centrum Donganmen Yeshi, gdzie można spróbować dosłownie wszystkiego – od smażonych w głębokim tłuszczu warzyw, pierożków, tofu, drobiu, wołowiny czy wieprzowiny po smażone skorpiony, koniki polne, szarańczę, gąsienice, kokony jedwabnika czy pieczone wróble. Jest w czym wybierać! Następnego dnia wczesnym rankiem udaliśmy się do Pałace Letniego – jednego z najwspanialszych zabytków Pekinu. Cały kompleks Pałacu Letniego otaczają wspaniale utrzymane parki, jest to doskonałe miejsce do ucieczki przed zgiełkiem Pekinu, choć w sezonie również tu jest wielu turystów. Początkowo kompleks ten pełnił funkcję cesarskich ogrodów, a w znacznym stopniu rozbudowany został w XVIII w. przez cesarza Qianlonga. Po ponad stuletnim okresie zapomnienia i zaniedbania parku w roku 1888 Cesarzowa Wdowa Cixi wykorzystując środki finansowe przeznaczone na modernizację chińskiej floty wojennej dokonała rozbudowy i restauracji całego kompleksu. Zniszczony w czasie Powstania Bokserów Pałac Letni odrestaurowany został w latach powojennych. Na terenie kompleksu znajdują się liczne budynki urzędów cesarskich, rezydencji prywatnych, świątyń oraz terenów rekreacyjnych.

Pięknie prezentują się wspaniale zachowane pawilony z wyposażeniem z epoki, miejsca skąd sprawowana była władza w Państwie Środka. Na szczególną uwagę zasługują Długi Korytarz – Changlang i ogromna łódź marmurowa wykonana na polecenie cesarzowej Cixi. Również bardzo ciekawe są budynki świątynne mieszczące się na Wzgórzu Długowieczności. Ze szczytu wzgórza koło Świątyni Morza Mądrości roztacza się piękny widok na okolicę i Jezioro Kunming. Po powrocie do miasta i wizycie w świetnej chińskiej restauracji, gdzie zjedliśmy kolację udaliśmy się do jednej z niewielu istniejących jeszcze w Pekinie herbaciarni, gdzie wysłuchaliśmy koncertu kameralnego przygotowanego przez profesorów Pekińskiej Akademii Muzycznej. Mieliśmy wspaniałą okazję wysłuchać tradycyjnej starej muzyki chińskiej granej na typowych chińskich instrumentach – pipie, miedzianych cymbałach, chińskich "gitarach" i spróbowaliśmy prawdziwej chińskiej herbaty.

Następnego dnia rano wybraliśmy się do Zakazanego Miasta – największego i najlepiej zachowanego kompleksu zabytkowego Państwa Środka, gdzie mieściły się siedziby dwóch dynastii cesarskich Ming i Qing, skąd władzę sprawowało 24 cesarzy. Pierwsze budowle na terenie obecnego kompleksu muzealnego wzniesiono w XV wieku za czasów cesarza Yongle (1406 – 1420), a obecnie podziwiane przez turystów pochodzą w dużej części pochodzą z wieku XVIII. Przechodzimy przez kolejne bramy, podziwiamy kolejne liczne prywatne i urzędowe cesarskie pawilony. Zakazane Miasto odwiedzane jest przez liczne grupy turystyczne, bardzo łatwo można się tutaj zgubić. Łącznie na terenie kompleksu pałacowego mieści się 9 000 pomieszczeń.

W części południowej zwanej Pałacem Zewnętrznym przyjmowano dawniej misje zagraniczne, organizowano wspaniałe przyjęcia i bankiety, przedstawiano laureatów egzaminów cesarskich. W tej części znajdują się okazałe pawilony: Najwyższej Harmonii, Doskonałej Harmonii oraz Zachodniej Harmonii. W najokazalszym z pawilonów pełniącym funkcję sali tronowej zobaczyć można pięknie rzeźbiony tron cesarski oraz bogate wyposażenie z epoki. W północnej części pałacu zwanej Wewnętrznym Pałacem mieszkał cesarz i jego rodzina. Tu podziwiać można prywatne apartamenty rodziny cesarskiej. Za tą częścią Miasta Pałacowego znajdują się doskonale utrzymane cesarskie ogrody – Yuhuan. W centrum wznosi się Pawilon Cesarskiego Spokoju, gdzie dawniej odpoczywała rodzina cesarska, piękne stare pagody ogrodowe. W całym kompleksie Zakazanego Miasta dominują kolory żółci, złota, gdyż były one zastrzeżone tylko dla cesarza. Na dokładne zwiedzanie całego kompleksu poświęcić można by więcej niż kilka dni. Jest tu naprawdę mnóstwo interesujących rzeczy do oglądania.

My jednak prosto z Zakazanego Miasta po szybkim obiedzie musieliśmy udać się na zachodni dworzec kolejowy, by udać się nocnym pociągiem do Xi’an. Podróż była bardzo udana. Super szybkim sypialnym pociągiem dotarliśmy wczesnym rankiem do dawnej stolicy Chin (za czasów panowania dynastii Sui i Tang). W tym mieście przez ponad dwa tysiące lat dochodziły do władzy i upadały kolejne dynastie. W mieście znajdują się liczne zabytki chińskie i muzułmańskie. Po krótkim odpoczynku ruszyliśmy do kompleksu muzealnego mieszczącego Żołnierzy Armii Terakotowej. Muzeum to mieści się pod Xi’anem niedaleko grobowca Qin Shi Huangdi i uchodzi obok Wielkiego Muru Chińskiego i Zakazanego Miasta za największe atrakcje turystyczne Państwa Środka.

Chiny Chiny fot. Łukasz Wall
Odkryte zostało w roku 1974 przypadkowo w czasie kopania studni. Obecnie w trzech ogromnych halach oglądać można setki terakotowych posągów – ustawionych w wojennym szyku jeźdźców na koniach, łuczników, kuszników, uzbrojonych żołnierzy dzierżących piki, miecze czy inny rynsztunek bojowy. Całość uzupełnia kawalkada koni ciągnących rydwany. Największe wrażenie robi na zwiedzających ogrom tej podziemnej armii, bogactwo detali, doskonałość wykończenia figur i dbałość dawnych mistrzów o szczegóły. Twarze wojowników różnią się nie tylko rysami, ale także wyrazem i mimiką. Zwiedzając to jedyne w swoim rodzaju muzeum każdy z nas zadawał sobie pytanie, jak było możliwe wykonanie w tak perfekcyjny sposób kilku tysięcy posągów przed ponad dwoma tysiącami lat? Na zakończenie zwiedzania w okrągłym panoramicznym kinie oglądamy jeszcze film pokazujący historię prowincji Shaanxi i muzeum Armii Terakotowej.

W Xi’anie odwiedzamy także jedno z najlepszych chińskich muzeów – Muzeum Historii Prowincji Shaanxi z bardzo bogatymi zbiorami z okresów panowania różnych dynastii. Muzeum to dysponuje bardzo licznymi, dobrze prezentowanymi eksponatami w nowoczesnych halach wystawienniczych. Jest to dla nas bardzo dobra lekcja historii Chin. Zwiedzamy również leżącą na przedmieściu Pagodę Wielkiej Gęsi zwanej dawniej Świątynią Matczynej Łaski. Obecnie na terenie tego kompleksu świątynnego przechowywane są buddyjskie dzieła przywiezione z Indii przez mnicha Xuan Zanga. Zostały one również przez niego przetłumaczone na język chiński, a całość zawarta jest w 1335 tomach. Ze szczytu pagody, z wysokości 64 metrów rozpościera się wspaniały widok na Xi’an. W centrum miasta odwiedzamy jeszcze Wieżę Bębna wskazującą granicę islamskiej części miasta oraz Dzwonnicę usytuowaną w samym centrum Xi’anu.

W islamskiej dzielnicy robimy zakupy na ulicy Beiyaunmem – pięknie odrestaurowanej ulicy handlarzy i rzemieślników. Można tu nabyć wszelkiego rodzaju wyroby rzemiosła – pieczątki, malowane na zwojach papieru lub jedwabiu obrazki, porcelanowe figurki, porcelanową zastawę stołową, mniej lub bardziej prawdziwe antyki i wiele, wiele innych różności. Na niektórych stoiskach na zewnątrz powieszone są miniaturowe drewniane klatki, w których trzymane są wielkie koniki polne-cykady grające swoja muzykę do późnego wieczora.

Chiny Chiny fot. Łukasz Wall
Bez wątpienia targ ten jest wart odwiedzenia. W sercu islamskiej dzielnicy Xi’anu leży Daqingzhen Si – Wielki Meczet, jeden z najstarszych meczetów w Chinach. Jest to bardzo oryginalna budowla – muzułmański meczet w chińskim stylu architektonicznym. W pięknie utrzymanym ogrodzie rozrzucone są poszczególne budynki, a wśród nich minaret w formie typowej chińskiej pagody. Ze względu na historyczne bogactwo Xi’anu można tu spędzić nawet tydzień i odkrywać ciągle coś nowego.

My jednak opuszczamy to historyczne miasto i ruszamy dalej samolotem do Lhasy - stolicy Tybetu. Któż z nas nie słyszał o tajemniczej krainie kojarzonej z najwyższymi górami, wiecznym śniegiem i Yeti, z wiarą buddyjską – lamaizmem, z mnóstwem świątyń, klasztorów, świętych miejsc. Kraj ten, zaanektowany przez Chińczyków w roku 1950, to także ojczyzna XIV Dalaj Lamy, laureata pokojowej nagrody Nobla bezskutecznie domagającego się podstawowych wolności dla swojego kraju. Tybet wyobraża również nieprzeniknioną krainą wiecznej młodości "Shangri-la" zawieszoną pomiędzy światem bogów a światem ludzi, gdzie przezwyciężono prawa natury i gdzie można było nawiązać kontakt ze światem duchów. To, jak głosi stary tybetański tekst, jedno z dwudziestu czterech świętych miejsc świata. Do roku 1980 Tybetański Region Autonomiczny (utworzony w roku 1965) był całkowicie niedostępny dla turystów. Został on otwarty dla zwiedzających w 1980 roku, po raz pierwszy od czasów inwazji chińskiej. Udostępniono wtedy tylko trzy najważniejsze i najświętsze miejsca – stolicę Lhasę, Gjance, Szigace oraz umożliwiono zwiedzanie rolniczych komun produkcyjnych i farm hodowlanych. Dopiero od 1985 roku można oglądać w Tybecie nieco więcej. Mimo złagodzenia przepisów, nie jest łatwo dotrzeć do tego kraju i go poznawać. Po załatwieniu niezbędnych formalności i otrzymaniu zgody na wjazd i podróżowanie po Tybecie udaliśmy się w drogę. 

Lot trwał ponad trzy godziny. W czasie lotu naszym oczom przy dobrej widoczności ukazały się wspaniałe ośnieżone szczyty gigantycznych Transhimalajów. Widok, który zapadł na całe życie w pamięć. Najlepszą porą na odwiedzenie Tybetu jest okres od połowy kwietnia do początku lipca i okres wrzesień-październik. Nie poleca się podróżowania w okresie letnim ze względu na bardzo duże opady. Należy pamiętać zabrać ze sobą odpowiednie zabezpieczenie przed promieniowaniem słonecznym i kosmicznym, które tutaj jest dużo bardziej silniejsze niż w innych miejscach na ziemi. 

Ze względu na znaczne wahania temperatury w ciągu dnia oraz nagłe zmiany pogody niezbędna jest ciepła odzież i ochrona przeciwdeszczowa. Miłośnicy fotografowania powinni zaopatrzyć się w zapas filmów, odpowiednie filtry, bo pobyt w Tybecie to okazja do zrobienia wspaniałych zdjęć. Po przylocie na lotnisko Gongkar w Tybecie wynajętym samochodem udaliśmy się do najstarszej części tego kraju. Kolebką kultury tybetańskiej jest Doliny Yarlung zwana Doliną Królów. 

Bardzo męczącą jazdę samochodem terenowym po okropnych drogach kompensuje widok najstarszej budowli Tybetu na samotnym wzgórzu na tle czystego błękitnego nieba. Około dwa tysiące lat temu została wzniesiona obecna budowla w kształcie zamku-fortecy ze smukłą wieżą zwaną Yumbulagang. Służyła ona za siedzibę królewską trzydziestu trzem królom, aż do czasu przeniesienia stolicy do Lhasy i wybudowania Pałacu Potala. Z zamku roztacza się piękny widok na dolinę, podzieloną na małe różnokolorowe pola uprawne, przypominające szachownicę. Jak głosi legenda w tym właśnie miejscu pierwsi królowie schodzili z nieba po sznurze lub snopie światła na ziemię i taką drogą wracali po zakończeniu ziemskiego żywota. Dopiero ósmy król, który w czasie walki przypadkowo przeciął mieczem więź łączącą go z niebem i stracił magiczną moc musiał zostać na ziemi. Jego ziemski grobowiec i kolejnych władców znajdują się w nieodległej Dolinie Czongja. Część z nich mieści się w zboczach gór otaczających równinę, a część w wąskim pasie równiny. Mają one formę kwadratowych wzgórz, długie na 200 m i wysokie na ok. 20 m. Najstarszym grobowcem jest grobowiec króla Srong-bcan-sgam-py (VII w.). Swym ogromem i rozmachem robią one do dziś wrażenie na oglądającym. Ich wielkość sugeruje, że zmarli byli chowani według starego tybetańskiego obrzędu, a do grobu składano również rzeczy osobiste zmarłego. W grobowcach tych byli również najprawdopodobniej grzebani żywcem zaufani ludzie zmarłego, tzw. zaprzysiężeni losem. 

Stamtąd udajemy się do Samji – pierwszego buddyjskiego klasztoru w Tybecie. Niewątpliwą atrakcją jest dla nas ponad godzinna przeprawa promowa dużą łodzią motorową na drugą stronę Brahmaputry. Dołączamy do grupy rozśpiewanych pielgrzymów udających się do Samji, a przez gościnnych mieszkańców lokalnej wioski już na łodzi jesteśmy częstowani tybetańskim piwem. Klasztor Samya, którego budowę rozpoczęto po wygnaniu wszystkich złych duchów i demonów dzięki legendarnemu Padmasambhawie rozpoczęto około 779 roku, jest jedną z najoryginalniejszych budowli Tybetu. Została ona wzniesiona w formie olbrzymiej manadali. W środku całego zespołu stoi budynek centralny wybudowany w trzech stylach: indyjskim, chińskim i tybetańskim. Jest on odzwierciedleniem wewnętrznej struktury mandali. W stylu nepalskim natomiast wykonano dekoracje wnętrz i rzeźby. Tą różnorodność stylów można interpretować jako mądre polityczne posunięcie wobec znaczących państw sąsiedzkich z którymi należało żyć w zgodzie. 

Przy wejściu do głównej hali zgromadzeń kamienna stella z roku 779 prezentuje edykt królewski, na mocy którego buddyzm przybyły z Indii został uznany za oficjalną państwową religię Tybetu. Religia ta przyjęła także wiele elementów przedbuddyjskisj religii Tybetu - bonu, szamańskiego kultu z elementami magii, z przepowiedniami, wyroczniami i jasnowidzami. Klasztor Samja był siedzibą Starej Sekty rNing-ma-pa, biorącej swój początek jeszcze z nauk samego Padmasambhawy. Dość mocno zniszczony w przeszłości zaczyna powoli wracać do swojej świetności. Stamtąd udajemy się jedną z niewielu wyasfaltowanych dróg do Lhasy, stolicy państwa tybetańskiego zwanej "miastem bogów". W czasie jazdy przez nową chińską część miasta towarzyszy nam refleksja zmian jakie zaszły w kraju na dachu świata od czasu chińskiej inwazji. Całe kwartały ulic, wspaniałe siedziby rodów szlacheckich, liczne świątynie i klasztory zostały bezpowrotnie zniszczone, aby dać miejsce nowej chińskiej architekturze, w której dominują beton, szkło, aluminium. Przez to Lhasa upodabnia się do miast chińskich i zaczynamy sobie zdawać sprawę, jak poważnie zagrożona jest ginąca kultura tybetańska.

Zbliżając się do placu swoim ogromem przypominającego plac Niebiańskiego Spokoju w Pekinie z daleka dostrzegamy bryłę Pałacu Potala z połyskującymi w słońcu złotymi dachami, zwanego również pałacem o tysiącu pokojów – monumentalnej jedenastopiętrowej budowli wzniesionej przez V Dalaj Lamę w XVII wieku. Pałac ten uznawany jest za jeden z największych cudów, bez wątpienia jest jedną z najbardziej majestatycznych budowli świata. Po ustanowieniu boskiego królestwa i skupieniu w swoich rękach władzy świeckiej i duchownej w roku 1636 przez V Dalaj Lamę, z tego miejsca były sprawowane rządy absolutystyczne nad krajem. W dolnej biało otynkowanej części zamku sprawowana była władza świecka, a w górnych partiach budynku koloru ochry władza boska. Największe wrażenie na zwiedzającym robią wykonane ze złota, srebra i kamieni szlachetnych grobowce ośmiu dalajlamów, niektóre wysokie na 15 metrów, galerie pełne rzeźb, sala audiencyjna z tronem dalajlamy i prywatne apartamenty "boskiego króla". Mnie ogarnia jednak smutek, gdyż cały pałac mimo swego przepychu i rozmachu sprawia wrażenie opustoszałego i wymarłego. Zupełnie inne wrażenie sprawia wschodnia dzielnica Lhasy, gdzie mieści się tybetańska część miasta. Przy ciasno zabudowanych uliczkach stoją jedno- i dwupiętrowe domy, których okna i drzwi ozdobione są biało-błękitnymi wzorami, a drzwi wejściowe zasłonięte granatowo-białymi tkaninami. Na zasłonach tych naszyte są charakterystyczne błękitne tybetańskie symbole - węzeł wieczności, kwiat lotosu, koło Dharmy. U szczytu dachów zawieszone na bezlistnych gałęziach powiewają flagi modlitewne rozsiewające błogosławieństwa i obłaskawiające bóstwa. Każdy kolor flagi oznacza inny żywioł lub element: czerwony - ogień, zielony - drzewo, żółty - ziemię, niebieski - wodę, biały - żelazo. 

Ulicami ciągną grupy lub pojedynczy pielgrzymi w tradycyjnych strojach z nieodłącznym różańcem w ręce, obracający kołowrotki modlitewne, składający pokłony do samej ziemi. Robią to nawet na bardzo ruchliwych ulicach, zatrzymując w ten sposób ruch na kilka minut. Tybetanki w długich brązowych sukniach z barwnymi pasiastymi fartuchami, głowy mają owinięte kolorowymi wełnianymi szalami. W uszach i na szyi noszą ozdoby wykonane ze srebra i kamieni szlachetnych. Ich ręce zdobią ogromne ciężkie bransolety wykonane z dużych białych muszli oceanicznych. Kibić mają przepasaną pasem z piękną wykutą w srebrze klamrą. Mężczyźni włosy mają przewiązane czerwonymi lub czarnymi przepaskami. Niektórzy noszą na głowach niedbale nasunięte wełniane kapelusze. Uszy często udekorowane są kolczykami, a na szyjach mają zawieszone kamienne amulety - podłużne kamienie z białymi lub brązowymi wzorami. Do pasa noszą przypięty sztylet schowany w srebrnej bogato zdobionej pochwie. Tybetańczycy pielgrzymując do świętych miejsc składają głębokie pokłony, aż czołem dotkną ziemi. 

Wszędzie obecni są mnisi buddyjscy w wiśniowych lub brązowych szatach, w bardzo różnym wieku – od kilkuletnich chłopców, po starców siedzących u wejść do licznych świątyń. Bardzo żałuję, że nie znam na tyle języka chińskiego czy tybetańskiego, by móc z nimi porozmawiać. Tylko niewielu z nich zna angielski. Pełnią życia tętni licząca 1300 lat świątynia Jokhang usytuowana w sercu starej tybetańskiej dzielnicy Lhasy. Jej mroczne wnętrza kryjące liczne kaplice i ołtarze spowite dymem kadzideł rozświetlają tysiące lampek maślanych. Dziesiątki mnichów modli się w skupieniu recytując mantry - święte sylaby. Otoczona wąskimi ulicami z licznymi straganami oferującymi święte księgi, kadzidła, dewocjonalia, a nawet oprawione w srebro czaszki ludzkie przemierzana jest codziennie przez licznych pielgrzymów wykonujących tysiące głębokich ukłonów, tak aż czołem dotkną ziemię. Widząc to można się przekonać, jak żywa i głęboka jest wiara Tybetańczyków. Po kilku dniach pobytu w Boskim Mieście ruszamy dalej. Z Lasy poprzez dwa największe miasta Gjance, Szigace udajemy się po tybetańskich bezdrożach do Parku Narodowego Mt.Everest.

Chiny Chiny fot. Łukasz Wall
Czasami jazda zapiera nam dech w piersiach – nasz samochód terenowy pnie się niezmordowanie na przełęcze leżące powyżej 5 tys. m n.p.m. Wąskie, słabo utwardzone szosy, kilkusetmetrowe przepaście z jednej strony, a z drugiej obsuwające się kamienie ze zbocza gór i brak barierek zabezpieczających - takie drogi doprowadziły nas po trzech dniach jazdy do stóp najwyższej góry świata. Nasz droga prowadziła wzdłuż jednego z czterech świętych jezior, jeziora Yamdrok-tso, zwanego również Jeziorem Skorpiona. Z daleka widać było mieniące się różnymi odcieniami błękitu i zieleni wody świętego jeziora. Widok ten pełen piękna naturalnej nieskażonej przez człowieka przyrody budził uczucie małości i osamotnienia na tym bezkresnym pustkowiu. Na łagodnie opadających w stronę jeziora stokach górskich rozciągały się niewielkie tarasowe pola uprawne, ubarwiające krajobraz szachownicą kolorów barw i odcieni. 

Jezioro to jest jednym z niewielu jezior słodkowodnych. Linia brzegowa widocznego z niewielkiej odległości bardzo długiego półwyspu, ma wiele zatok i zakoli. Po długiej jeździe wzdłuż jeziora droga zaczyna się nagle wznosić w górę, prowadząc na przełęcz Karo-la - 5 045 m n.p.m. Stanowi ona właściwą granicę pomiędzy okręgiem Lhasy, a południowo-zachodnim regionem Tybetu. Dość często na takiej wysokości pojawiają się wiatry znoszące śnieg w dół lub w górę pędząc z wysokich szczytów. Tybetańczycy wówczas mówią, że „oto królowa śniegu cwałuje przez kraj”. Jest ona bardzo lubiana i czczona przez ludzi. Przedstawiana jest w pędzie na białym lwie śnieżnym i jest jednym z bóstw najczęściej przedstawianych i spotykanych poza świętymi przybytkami.

Chiny Chiny fot. Łukasz Wall
Za przełęczą Karo-la stoją rozłożone namioty nomadów. Czarne lub ciemno brązowe wykonane ze sfilcowanej wełny jaka przypominają namioty koczowników afgańskich lub irańskich. Jeszcze dalej poniżej przełęczy rozciąga się płaskowyż. Widać coraz mniej gór, coraz liczniejsze stają się domostwa i zagrody, zaczynają się pojawiać pola uprawne obsiane jęczmieniem i pszenicą. Pierwszy nocleg na trasie wypadł nam w Gjance - mieście królewskiego szczytu w miejscu, gdzie znajduje się jedno z najważniejszych rozgałęzień dróg w dawnym Tybecie. Tędy właśnie przechodziły karawany drogą pomiędzy stromymi zboczami gór na południe do Indii poprzez Sikkim. Tędy przeszedł latem 1904 roku pułkownik Younghusband pod rozkazami pułkownika Mcdonalda, by zaatakować Lhasę. Także tą droga udał się do Indii na uroczystości 2500 tysięcznych urodzin Buddy w roku 1956 Dalajlama XIV. W czasie przemarszu wojsk brytyjskich w roku 1904 Gjance stanowiła silny punkt oporu Tybetańczyków. Brytyjczycy bardzo mocno ostrzelali miasto, siejąc zniszczenie, uszkadzając klasztory, zamek, domy mieszkalne. Nad miastem góruje majestatyczny zamek-twierdza. W jego częściowo odrestaurowanych wnętrzach urządzona jest wystawa obrazująca inwazję Brytyjczyków. Najeźdźcy grabili świątynie, klasztory, a zrabowane dobra do dnia dzisiejszego oglądać można w europejskich muzeach. Fakty te są oczywiście przemilczane i mało, kto zdaje sobie z tego sprawę. Gjance od lat słynie w Tybecie z produkcji dywanów wełnianych. Na uwagę zasługuje XV-wieczny klasztor Pelkor Chode, stanowiący kiedyś część całego zespołu klasztornego, w skład którego wchodziło 15 klasztorów, i Twierdza Gyantse.

Rankiem opuszczamy Gjance i udajemy się w dalszą drogę. Na przełęczy Pong-la (5120 m n.p.m.) powitały nas powiewające na wietrze flagi modlitewne. Do dziś dnia bowiem przełęcze, obok szczytów górskich, niektórych jezior uważane są za miejsca święte. Wszyscy wędrowcy, którzy dotrą do przełęczy w podzięce składają niewidocznym, ale obdarzonym potęgą i mocą duchów kamienie na stosie dziękczynnym. Ten element wiary obecny w lamaizmie wywodzi się jeszcze z bonu (przedbuddyjskiej religii szamańskiej), wiary żywej do chwili obecnej. W okresie buddyzmu z tego dawnego ludowego zwyczaju kładzenia kamieni na stosach powstała tradycja budowania murów mani. Długimi odcinkami ciągną się one wzdłuż ścieżek pątniczych, dróżek wiodących do klasztorów i świętych miejsc. Na wielu ofiarowanych kamieniach wyryta jest mantra „Om mani padme hum” (O klejnocie w kwiecie lotosu), przez co nabiera on szczególnej wartości. Obróbką kamienia i budową murów mani trudnią się specjalnie wyszkolenie kamieniarze. Po zajęciu Tybetu przez wojska chińskie bardzo wiele takich murów zostało zniszczonych, w ramach prowadzonej przez najeźdźcę walki z ciemnotą i zabobonem. Na tej wysokości nie ma już śladów flory, wszędzie jak okiem sięgnąć gołe, kamienne zbocza gór. Późnym popołudniem dotarliśmy do Shigatce, drugiego co do wielkości miasta Tybetu, ale zatrzymujemy się tam tylko na noc, a wczesnym rankiem ruszamy dalej w drogę. Niedługo po opuszczeniu miasta jesteśmy kontrolowani, sprawdzane są nasze paszporty i zezwolenia na podróżowanie po Tybecie. Każdy jest zapisywany w rejestrach. W punkcie kontrolnym nie wolno również robić zdjęć. Im dalej, tym droga robi się coraz gorsza – coraz więcej wybojów, nierówności i coraz rzadziej widuje się malutkie wioski składające się nieraz z kilku tylko zagród.

W wiosce Chay, leżącej na granicy Parku Narodowego Czomolongma, kupiliśmy bilety wstępu, zjedliśmy niewielki posiłek w miejscowej "gospodzie" i po raz kolejny jesteśmy kontrolowani przez żołnierzy chińskich. Trasa naszego przejazdu stawała się coraz bardziej malownicza – przejechaliśmy przez ciągnący się aż po horyzont Płaskowyż Tybetański, przecinany łańcuchami gór o kamienistych zboczach w kolorach brązu, fioletu i szarości. Późnym popołudniem docieramy do małej wioski Tashi, gdzie w miejscowym "schronisku" zostajemy na noc. Gospodarze częstują nas jeszcze wieczorem skromną kolacją, a wczesnym rankiem ruszamy dalej w drogę.

Koło południa dotarliśmy do celu naszej wyprawy – obozu wypraw na Mt. Everest (Mt. Everest Base Camp) leżącego niedaleko Klasztoru Rongphu, najwyżej położonego klasztoru na świecie (4980 m n.p.m.), gdzie w czasie swojej świetności żyło ponad 500 mnichów i mniszek. Tego dnia udało się nam na chwilę zobaczyć również Mt.Everest. Oto na kilka chwil koło południa rozchmurzyło się niebo i naszym oczom ukazał się szczyt Mt.Everestu ogromny, pokryty lodem i śniegiem masyw górski na tle błękitnego nieba otoczony z obu stron kamienistymi łańcuchami górskimi i lodowcami. Po kilku jednak chwilach chmury ponownie zakryły szczyt. Widok ten, choć trwał krótko, zrekompensował nam wszystkie trudy i wysiłki. Koło południa pojechaliśmy jeszcze 8 km w stronę masywu górskiego, do miejsca, gdzie znajduje się właściwa baza himalaistów zdobywających najwyższą górę świata od strony chińskiej.

Było tam rozstawionych kilkanaście namiotów różnych wypraw, m. in. węgierskiej i niemieckiej. Stamtąd pieszo udaliśmy się jeszcze dalej, chodząc po kamiennych gołoborzach moreny lodowca Rinpoche. Dolina przypomina pustynie skalną - dość wąska wypełniona odłamkami skalnymi i kamieniami moreny lodowców Rongphu. Dominują różne odcienie szarości i brązu mocno odcinające się od błękitu nieba. Z tego miejsca w oddali widać było dwa lodowce schodzące z gór. Lodowiec Rongphu poniżej szczytu Guangming (6533 m n.p.m.) i Wschodni Lodowiec Rongphuk na zboczach Changtse (7583 m n.p.m.). Spotkać można było pojedyncze roślinki - małe, trzymające się kurczowo swoimi korzeniami podłoża. Niektóre pięknie kwitły. Aż nie do wiary, że udało im się przetrwać w takich warunkach.

W drodze powrotnej, zatrzymaliśmy się również w pustelni urządzonej w jaskini Sherab Choling, gdzie mnich pustelnik pokazał nam swoje "królestwo". W podziemnej grocie znajdowały się malutkie kapliczki pogrążone w zupełnych ciemnościach, rozświetlone jedynie lampkami maślanymi palącymi się przed ołtarzykami. We wnętrzu panowały przysłowiowe "egipskie ciemności", choć w tym wypadku można by je określić jako "tybetańskie ciemności". W grocie tej mieściło się również mieszkanie pustelnika – ściany pokryte płachtami folii i kilka najniezbędniejszych sprzętów, posłanie. Nasz gospodarz mnich – pustelnik z wielkim namaszczeniem pokazywał odciśnięte w skale ślady stóp i dłoni mieszkającego w tej grocie Guru Rinpocze. (Ponieważ odciski te były znacznych rozmiarów, ktoś podsunął myśl, że być może są one odciskami zostawionymi przez Yeti). Po powrocie do schroniska poszliśmy jeszcze odwiedzić klasztor Rongpu. Budowla ta uległa zniszczeniu w ostatnich latach, ale ku naszemu zdziwieniu ta najbardziej odległa na świecie budowla jest odbudowywana, na szeroką skalę prowadzone są prace remontowe.

Następnego dnia ruszyliśmy w drogę powrotną, a chcieliśmy dojechać do drugiego co do wielkości miasta Tybetu – Szigatce. Przed nami była długa droga, szczególnie trudna ze względu na prace budowlane prowadzone w wielu miejscach i liczne objazdy. Późnym wieczorem dotarliśmy na miejsce, a następnego dnia wyruszyliśmy na zwiedzanie miasta. Największą atrakcją jest Pałac Wielkiego Nauczyciela - siedziba panczelamy. Pałac ten, zwany Taszilhumpu jest nie tylko dobrze zachowany, ale również ostatnio troskliwie odrestaurowany i utrzymany. Leży na obrzeżach miasta na południowym zboczu góry. Po prawej stronie klasztoru stoi ogromna kamienna ściana, na której zawieszane są podczas wielkich świąt ogromne malowidła thang’ki. Przedstawiają one bóstwa, w intencji których odbywa się uroczystość. Malowidła te miały często 30 metrów szerokości, a długości nawet 50 metrów. Aż do lat sześćdziesiątych na ścianie wywieszane były t’ang’ki z wizerunkami bóstw. Znakomita większość przybyłych z odległych zakątków Tybetu pątników nie potrafiła czytać, stąd ta wizualna metoda ułatwiająca zrozumienie i poznanie wiary. 

Dalajlama I dGe-dun-gruba uczeń Cong-k’a-py założył klasztor Tashilumpu w roku 1447 z inspiracji wielkiej patronki Tybetu bogini lHa-mo. Siedzibą panczelamów został on dopiero dwieście lat później. Po raz pierwszy panczelamą został ogłoszony przez DalajlamęV przeor klasztoru Tashilumpu. Na mocy swojego urzędu V Dalajlama ogłosił panczelamę inkarnację Buddy Amitabhy. Decyzja ta spowodowała trwającą do dnia dzisiejszego różnicę zdań między panczelamą i dalajlamą. Zwolennicy panczelamy uznają jego wyższość jako inkarnacji Buddy nad dalajlamą – inkarnacją bodhisattwy Awalokiteśwary. Już za czasów rządów pierwszego panczelamy klasztor Tashilimpu zaczął się stawać jedną z najciekawszych i najbardziej uroczych budowli klasztornych, jak również stawał się coraz popularniejszy i zyskiwał na sławie. W klasztorze znajduje się grobowiec drugiego panczelamy Blo-bzang-je-szesa. 

W najwyżej położonej partii klasztoru ukończonej w1916 roku znajduje się wysoki na 26 metrów posąg Buddy Przyszłości Majtrei. Jest on uważany za jeden z największych w świecie posągów tego rodzaju, a na pewno jest największą i jednocześnie najnowszą rzeźbą Tybetu. Do wykonania tej figury zużyto 115 ton miedzi, 279 kg złota, a przy wykonaniu odlewu pracował trzydziestu odlewników. W sumie prace nad posągiem trwały przez cztery lata i prowadzone były przez ok. 900 rzemieślników i artystów. Tybetańczycy wierzą w wiarygodna przepowiednię, że za 2500 lat właśnie dzięki Buddzie Przyszłości nauka buddyjska będzie ponownie głoszona, tak jak miało to miejsce za życia historycznego Buddy Śakjamuniego przed dwa i pół wiekiem. Największe wrażenie na odwiedzającym robią kilkupiętrowej wysokości pozłacane posągi Buddy i ogromne, również pokryte złotem stupy (relikwiarze) oraz obszerne hale zgromadzeń wypełnione zapachem kadzideł i setkami migoczących przed ołtarzami lampek maślanych. Przy pięknej słonecznej pogodzie wróciliśmy do Lhasy, gdzie zostaliśmy jeszcze jeden dzień. 

Z samego rana udaliśmy się jeszcze do Pałacu Klejnotów – Norbulingki, letniej rezydencji dalajlamy. Pałac ten znajduje się około trzy kilometry na zachód od centrum miasta. W nieco zaniedbanych ogrodach pałacowych odwiedzamy kolejne pałace i kaplice dalajlamów, jak również małe zoo. Najciekawszy jest pałac XIV Dalajlamy, oddany do użytku tuz przed opuszczeniem Tybetu przez Jego Świątobliwość w 1959 roku. Można tam zobaczyć prywatne pokoje, prywatną kaplicę dalajlamy, sale audiencyjne, pozostałości pierwszych samochodów w Tybecie podarowanych przez misję brytyjską czy palankiny dalajlamy. Na szczególną uwagę zasługują również piękne freski przedstawiające historię Tybetu na ścianach prywatnej kaplicy dalajlamy. Popołudnie ostatniego dnia pobytu w kraju na dachu świata spędziliśmy indywidualnie – odwiedzając Parkhor wokół świątyni Jokhang, Pałac Potala, robiąc ostanie zdjęcia i zakupy. Następnego dnia udaliśmy się samolotem w drogę powrotną do Pekinu.

Pekin Pekin fot. Łukasz Wall
Nasz ostatni dzień w Pekinie rozpoczęliśmy od zwiedzania Świątyni Nieba, miejsca gdzie cesarze odprawili uroczyste rytuały modląc się o obfite zbiory, szukali boskiej łaski czy pokutowali za grzechy ludzi. Świątynie stoją na kwadratowych fundamentach, a same budynki klasztorne są okrągłe, co odzwierciedla starożytny chiński pogląd, że ziemia jest kwadratowa, a niebo okrągłe. Cały kompleks Świątyni Nieba pochodzi z epoki dynastii Ming (XVI – XVII w.), otacza go wspaniale utrzymany Park Tiantan. Przemieszczając się z południa na północ odwiedzaliśmy poszczególne budowle świątynne, jedyne w swoim rodzaju: Okrągły Ołtarz – Yuanqiu, ośmiokątną Cesarską Świątynię Nieba, Mur Echa – Huiyin Bi czy Pawilon Modlitwy o Doroczny Urodzaj – Qinian Dian. W czasie wolnego popołudnia była jeszcze okazja na ostatnie zakupy, odwiedzenia placu Tienamen, Zakazanego Miasta. Z Chinami oraz z naszą chińską przewodniczką żegnaliśmy się na kolacji w tradycyjnej chińskiej restauracji we wschodnim Pekinie. Wspaniała kaczka po pekińsku, duszone żeberka w pędach bambusa, ryba zapiekana w ziołach, smażone warzywa, ryż na słodko z gotowanymi daktylami i wiele innych tradycyjnych pekińskich potraw były dla nas „osłodą” łagodzącą ból rozstania z Chinami i Tybetem.

słowa kluczowe: termin: 2001
trasa: Pekin - Xian - Lhasa - Gjance - Szigace - Mt. Everest Base Camp - Lhasa - Pekin

Latasz samolotami? Chcesz dowiedzieć się ile godzin spędziłeś łącznie w powietrzu? Jaki pokonałeś dystans i ile razy okrążyłeś równik? Do jakich krajów latałeś i jakimi samolotami...? Zobacz nową funkcjonalność transAzja.pl: Mapa Podróży
Narzędzie pozwala na zapisanie w jednym miejscu zrealizowanych podróży lotniczych, naniesienie ich tras na mapie oraz budowanie statystyk. Wypróbuj już teraz!






  • Opublikuj na:
Informuj mnie o nowych, ciekawych artykułach zapisz mnie!
Przeczytałeś tekst? Oceń go dla innych!
 0 / 5 (0)użyteczność tego tekstu, czyli czy był pomocny
 0 / 5 (0)styl napisania, czyli czy fajnie się czytało
Łączna liczba odsłon: 11824 od 30.08.2005

Komentarze

Liczba komentarzy: 6
Qteafp

best allergy pills for adults is claritin stronger than benadryl allergy medication better than allegra

priyanka

As per the variety is concern, over here you can get huge amount of variety for the escort girls. Whether you are searching for the domestic escort girls or you are going to hire the international escorts, all the options are available in this area in much lesser price.
Goa Escorts||
Escorts in Goa||
Escorts Goa||
Goa Escorts Service||
Russian Escorts in Goa||
Goa Escorts Agency||
North Goa Escorts||
South Goa Escorts||
Independent Goa Escorts||
Goa Escorts Services||
Russian Escorts Goa||
Escorts Service in Goa||
Goa Russian Escorts||
Goa Female Escorts||
Goa Escorts||
Escorts In Goa||
Escorts Goa||
Goa Escorts Service||
Goa Escort||
Escort In Goa||
Escort Goa||
Goa Escort Service||
Female Escorts In Goa||
High Profile Escorts In Goa||
Goa Escort Girls||

service provider

The Nature of man’s unique sexual gratifications could root into some bizarre and quirky kinks and fetishes. We understand your need to heed these aesthetics in order to achieve a heightened sexual climax and orgasm that you deserve to feel. With this in consideration, Goa Escorts Agency service could provide you a superlative fulfillment that could cater a large varieties and categories of fetishes and kinks you might want to venture out with our skilled escort muses.

service provider

We take great pride in offering you the most stunning bevy of beautiful Noida escorts, all available through our honest, very discreet and reliable services. Noida Escorts Agency is a provider of high quality Noida Escorts. Our high class Noida escorts take your experience to the next level and are able to satisfy in ways that you’ve never thought possible. They’re sexual, sensual and sophisticated. Our high class Noida escorts deliver an experience unlike any other and choosing us as your provider ensures that you won’t just get this experience, you’ll get a memory that will last a lifetime. Noida is one of Noida best known brothels, established over 7 years ago we have a well earned reputation.

Noida Escorts
Noida Escorts Service ||
Escorts in Noida ||
Noida Escorts Agency ||
Noida Escort ||
Escort in Noida ||
Escorts Service in Noida ||
Noida Escort Service ||
Escort Service in Noida ||
Independent Noida Escorts ||
Russian Escorts Noida ||
Escorts Service in Noida ||
Noida Russian Escorts ||
Noida Female Escorts ||
Noida Escort ||
Noida Escort Service ||
Escort Service in Noida ||
Escort in Noida ||
Escort Service Noida ||
Russian Escort in Noida ||
Escort Noida ||
Escort Services in Noida ||
Noida Escort Services ||
Russian Escort Noida ||
Noida Escort Girls ||
Noida Escort Agency ||
Call Girl in Noida ||
Escort Agency Noida ||
Noida Call Girls ||
Call Girls in Noida ||
Call Girls Noida ||
Noida Call Girls Number ||
Independent Call Girls in Noida ||
Russian Call Girls in Noida ||

Ankit

We offer a degree of boggling organizations that engage you to fulfill all that you could ever need and need easily close by our bewildering school and school Goa call girls.
Goa Escorts
Escorts in Goa
Goa Escorts Service
Goa Call Girls
Call Girls in Goa

Ankit

Goa escort services are welcome to you to the site of Goa escort who is live in Goa. She offers sensible and genuine specialist organization for individuals in Goa conveying with a decision of the best and experience Goa call girls.
Escorts in Goa
Goa Escorts Service
Goa Call Girls
Call Girls in Goa
Goa Escorts

Dodaj swój komentarz - bo każdy ma przecież coś do powiedzenia...

Nie jesteś zalogowany. Aby uprościć dodawanie komentarzy oraz aby zdobywać punkty - zaloguj się

Imię i nazwisko *
E-mail *
Treść komentarza *



Newsletter Informujcie mnie o nowych, ciekawych
materiałach publikowanych w portalu



transAzja.pl to serwis internetowy promujący indywidualne podróże po Azji. Przez wirtualny przewodnik po miastach opisuje transport, zwiedzanie, noclegi, jedzenie w wielu lokalizacjach w Azji. Dzięki temu zwiedzanie Chin, Indii, Nepalu, Tajlandii stało się prostsze. Poza tym, transAzja.pl prezentuje dane klimatyczne sponad 3000 miast, opisuje zalecane szczepienia ochronne i tropikalne zagrożenia chorobowe, prezentuje też informacje konsularne oraz kursy walut krajów Azji. Pośród usług dostępnych w serwisie są pośrednictwo wizowe oraz tanie bilety lotnicze. Dodatkowo dzięki rozbudowanemu kalendarium znaleźć można wszystkie święta religijnie i święta państwowe w krajach Azji. Serwis oferuje także możliwość pisania travelBloga oraz publikację zdjęć z podróży.

© 2004 - 2024 transAzja.pl, wszelkie prawa zastrzeżone