Sternicy długich łodzi z Krabi błagalnym wzrokiem patrzą na ewentualnych klientów. Za pół ceny obwiozą turystów po najpiękniejszych miejscach Zatoki Phangnga. Przed 26 grudnia 2004 roku, kiedy na tajlandzkie plaże uderzyła niszcząca fala tsunami, sternicy mieli pełne ręce roboty, a w wielu miejscach zatoki panowały morskie korki. Teraz bez problemu i tłoku można rozkoszować się widokiem na słynną skałę Jamesa Bonda, chłodem grot czy intymnością malutkich plaż ukrytych pomiędzy pionowymi obrośniętymi zielenią skałami. Łatwo się wtedy przekonać, że Phangngna nie bez powodu uważana jest za jedną z najpiękniejszych zatok świata. 

Ląduję na gigantycznym lotnisku w Bangkoku dwa miesiące po grudniowej tragedii, która dotknęła także Tajlandię, jej mieszkańców i turystów. Gdy byłam tu siedem lat temu, na halach, korytarzach i w poczekalniach panował ogromny tłok. <...>

Biorę szybki prysznic i wychodzę na spacer po miasteczku. Ulice prawie puste, choć sklepiki z pamiątkami i podróbkami wielu markowych przedmiotów wciąż są otwarte. Ludzie obsługujący stoiska z zegarkami, okularami słonecznymi, torbami, koszulkami, pamiątkami na widok każdego turysty radośnie się uśmiechają, nie są jednak natarczywi. Podają ceny, które można zbić trzy, czterokrotnie i to bez długiego targowania się. Jak tu nie kupić zegarka "Gucci" za 20 złotych, okularów "Ray Ban" za 15 zł czy torebki "Burberry" za podobną cenę? Rzeźby, słoniki na szczęście, ceramiczne rybki, jedwabne szale.... Nie, trzeba szybko schować portfel, bo pokusa jest zbyt mocna. Rzucam jeszcze okiem na zakłady krawieckie, które w ciągu kilkunastu godzin mogą za niewielką cenę uszyć jedwabne suknie na miarę, garsonki, a nawet garnitury, które dostarczą do hotelu. Dość rozpusty, trzeba zjeść kolację i wypocząć po długiej podróży.

W restauracjach i barach także pustki. Przed tsunami trudno było znaleźć w nich wolny stolik. Teraz trudno znaleźć gości. Zamawiam zupę krewetkową. Wskazuję jedną papryczkę, co w trzyparyczkowej skali narysowanej w menu oznacza najmniej pikantne danie. Po kilku łykach aromatycznej zupy wiem, że jedna papryczka to dla polskiego podniebienia także stanowczo za dużo. Czuję, że za chwilę zamienię się w smoka wawelskiego i będę zionąć ogniem na kelnerkę.

Rankiem wychodzę na balkon i czuję się jak w raju. Tropikalna roślinność wręcz wchodzi do pokoju. Kwiaty kwitną tak bujnie, jakby natura chciała wynagrodzić to, co zniszczyła 26 grudnia. Ruszamy do portu, w którym oczekują na nas ustawione w szeregu długie łodzie – najbardziej popularny i najtańszy środek lokomocji po zatoce. Sternicy siedzą tu od świtu, na każdego turystę patrzą błagalnym wzrokiem. Mają nadzieje, że może dziś zarobią choć na porcję ryżu dla swoich rodzin. Po tsunami większość z nich straciła pracę, choć żywioł nie dotknął ich okolicy bezpośrednio.

Odpalamy silnik i ruszamy na podbój jednej z najpiękniejszych na świecie zatok. Mijamy lasy namorzynowe, wyrastające wprost z wody. Już po chwili naszym oczom ukazują się tak charakterystyczne dla tego rejonu pionowe skały porośnięte zielenią. Skały są rajem dla ptaków, które korzystając z odosobnienia zakładają tam swoje gniazda. Niespokojne mogą być tylko salangany. Gniazda tych ptaków padają bowiem łupem zbieraczy, ponieważ są znanym w południowej Azji afrodyzjakiem. Gniazda po zmiękczeniu i rozdzieleniu na nitki podobne do makaronu trafiają do najdroższych restauracji w Chinach czy na Tajwanie. Ich zbieraniem zajmują się wyspecjalizowani nomadzi morscy, zwani chao lae. Ludzie ci posiadają umiejętności, jakich nie powstydziliby się najlepsi himalaiści.

Pływając po zatoce Phangnga nie sposób nie zawinąć na wysepkę Khao Phing Kan, zwaną popularnie Wyspą Jamesa Bonda. Maleńka plaża ukryta wśród pionowych skał i kamienna maczuga wyrastająca wprost z morza to idealne miejsce do kręcenia różnego rodzaju filmów. Nic więc dziwnego, że słynny agent 007, James Bond, podróżujący po całym świecie, trafił i tu w filmie pod tytułem "Człowiek ze złotym pistoletem". Pogromca złodziei i morderców zjawił się tu ponownie w odcinku "Jutro nie umiera nigdy". Zresztą wysepki w zatoce posłużyły za scenerię także wielu innym filmom, na przykład "Niebiańskiej plaży" z Leonardo Di Caprio.

Na szczęście niszcząca fala nie dotarła do tych zakątków, ale turystów tu jak na lekarstwo. Ich brak to dla nas dobrodziejstwo, szczególnie wtedy, gdy wpływamy do jednej z licznych tu jaskiń. Jaskinie te nazywane są w języku tajskim hongi, czyli "pomieszczenia". Te malownicze groty powstały pod wodą około 130 milionów lat temu i zostały wyniesione nad powierzchnie tafli w wyniku ruchu ziemskich płyt kontynentalnych. Długie łodzie zazwyczaj oczekiwały w kolejce, teraz nie ma z tym problemu. Piraci grasujący na tych terenach w dawnych czasach nie mieli kłopotu z ukryciem złupionych skarbów. Być może i teraz skrzynie pełne pereł leżą gdzieś ukryte pośród raf koralowych...

Na horyzoncie pojawia się wioska. Nie jest to jednak typowe osiedle położone na lądzie. Tu, w Ko Panyi, domy wyrastają podobnie jak otaczające je skały wprost z wody. Stoją na wysokich palach. Poszczególne domostwa łączy labirynt przejść. Zamieszkują je muzułmanie, którzy żyją przede wszystkim z turystów i połowów ryb. Teraz ich domy, w których można zjeść obiad i zakupić pamiątki wykonane z drewna, masy perłowej, rybich łusek, stoją puste. Nad domami góruje wieża minaretu i zielona kopuła meczetu. Na wodzie kołysze się łódka, na której dwie kobiety osłonięte od słońca słomianymi kapeluszami łowią ryby. Są wyraźnie smutne. Wiedzą, że musi minąć dużo czasu, by turyści znowu zaczęli masowo odwiedzać ich wioskę.

Na plażach wysp Phi Phi zginęło podczas tsunami kilkaset osób. Woda wdarła się gwałtownie na ląd zmiatając drewniane domki, w których turyści spędzali swój świąteczny urlop. Wiele wcześniej rajskich plaż zmieniło się w głębokie wyrwy, które obecnie są odbudowywane przez ekipy remontowe i wojsko. Nic więc dziwnego, że w zatokach stoją okręty, a nad lądem latają helikoptery transportujące potrzebne do odbudowy akcesoria. Zniszczone plaże oglądamy z łodzi, obserwujemy uwijających się robotników. Dla kontrastu dopływamy do plaży, której nie zniszczył żywioł. Jak opowiada szef kompleksu bungalowów, Michał, z pochodzenia Czech, ogromna fala zatrzymała się kilkanaście metrów przed hotelem. Nikt nie zginął. Michał widział jednak cały ogrom tragedii, jaka dotknęła inne hotele archipelagu i domostwa tubylców. Z trudem opowiada o szczątkach ludzkich pozawieszanych na drzewach i skałach.

Na Phi Phi przed tsunami trudno było znaleźć zatoczkę czy maleńką plażę, przy której nie warczałyby silniki długich łodzi. Teraz jest tu zupełnie cicho. Zatrzymujemy się w bajkowym otoczeniu. Sternik wręcza nam rurki i maski. Rzuca do wody rozdrobniony chleb. Natychmiast w pobliże łódki przypływają całe ławice żółtych, czerwonych, zielonych ryb. Pływamy w przezroczystej, turkusowej wodzie otoczeni mieszkańcami podwodnego świata. Byłoby naprawdę cudownie, gdyby nie świadomość, że zaledwie dwa miesiące temu rajską scenerią rozkoszowały się setki ludzi. Niestety, swymi wrażeniami nie podzielili się już z pozostawionymi w domach rodzinami. Zabrała ich fala i nigdy już nie oddała światu żywych.
 

Latasz samolotami? Chcesz dowiedzieć się ile godzin spędziłeś łącznie w powietrzu? Jaki pokonałeś dystans i ile razy okrążyłeś równik? Do jakich krajów latałeś i jakimi samolotami...? Zobacz nową funkcjonalność transAzja.pl: Mapa Podróży
Narzędzie pozwala na zapisanie w jednym miejscu zrealizowanych podróży lotniczych, naniesienie ich tras na mapie oraz budowanie statystyk. Wypróbuj już teraz!