Pekin

Park Jingshan (chin. upr. 景山公园, chin. trad. 景山公園, pinyin Jǐng​shān​ Gōng​yuán​) – dawny park cesarski w Pekinie, położony po północnej stronie Zakazanego Miasta, na wschód od parku Beihai. Dawniej pełnił funkcję prywatnego miejsca wypoczynku chińskich cesarzy; dla publiczności został otwarty w 1928 roku[1]. Obejmuje powierzchnię 230,000 m² i porośnięty jest drzewami owocowymi, sosnami i cyprysami; rośnie w nim także wiele piwonii[2].

Początki parku sięgają czasów dynastii Jin[2]. Wejście do niego znajduje się naprzeciwko północnej bramy Zakazanego Miasta (Shenwumen). Za parkową bramą znajduje się pawilon, w którym dawniej cesarze składali ofiary przed tabliczką upamiętniającą Konfucjusza[3]. Obecnie pełni on rolę sali wystawowej, w której prezentowana jest porcelana, kaligrafia i obrazy[1]. Głównym punktem parku jest sztuczne wzgórze o wysokości 48 metrów[2], usypane w 1421 roku z ziemi pozostałej po kopaniu fosy wokół Zakazanego Miasta[3]. W 1750 roku, za panowania cesarza Qianlonga, na jego szczycie wzniesiono pięć pawilonów[2]. Największy, położony na samym szczycie nosi nazwę Pawilonu Wiecznej Wiosny (Wanchunting)[3]. Był to najwyżej położony punkt dawnego Pekinu[3]. Pozostałe cztery pawilony położone są symetrycznie po obu jego bokach. Dawniej w każdym z pawilonów znajdował się miedziany posąg Buddy, jednak podczas plądrowania Pekinu przez wojska cudzoziemskie po upadku powstania bokserów cztery z nich zostały skradzione, a piąty zniszczono[2]. Na zboczu wzgórza rosło niegdyś drzewo, na którym w 1644 roku powiesił się ostatni cesarz dynastii Ming, Chongzhen[3].