Shaolinsi

Klasztor Szaolin, Shaolin (chin. 少林寺 Shaolin si – świątynia w młodym lesie) – klasztor buddyjski wybudowany ok. 495 roku za czasów Północnej dynastii Wei (386 – 535). Powstał w górskim masywie Song (prowincja Henan) dla świątobliwego mistrza buddyjskiego Bhadry.

Sławę klasztorowi przyniósł jednak nie Bhadra, ale mnich indyjski Bodhidharma, który przybył około 525 roku do Chin. Był dwudziestym ósmym patriarchą buddyzmu indyjskiego w prostej linii od Buddy i pierwszym patriarchą buddyzmu chán. Pod zarządem Bodhidharmy Shaolin stał się akademią treningową, a poprzez praktykowanie zuochan (jap. zazen) nie tylko areną dla wymiany doświadczeń przybywających tam mnichów, ale również miejscem, w którym eksperci walki mogli podnieść swój niski nieraz status społeczny. Dzięki obchodom specjalnych świąt i zhierarchizowaniu społeczności klasztoru, niżej postawieni mnisi mogli wspinać się po szczeblach "kariery" duchowej. Umożliwiała im to intensywna praca fizyczna (nad ciałem) oraz duchowa (nad umysłem). Wprowadzone w klasztorze praktyki nie były pomyślane jako trening do walki, przynajmniej na początku. Później jednak okazały się przydatne również w tym zakresie, szczególnie że rządzący krajem konfucjaniści nie przepadali za buddystami. Techniki dążyły przede wszystkim do maksymalnego opanowania własnego ciała. Duże znaczenie miały zwłaszcza tzw. transy, które czyniły adeptów Shaolinu niezwykle odpornymi na mróz, upał, zadawane im uderzenia i ból.System stworzony w klasztorze Shaolin przez Bodhidharmę przez długi czas był wzorem dla innych klasztorów praktykujących buddyzm chan. Podobno samozadowolenie i zaprzestanie poszukiwania nowych dróg doprowadziło do stagnacji. W 1674 roku klasztor spłonął. Później spłonął również klasztor, o którym sądzi się, że był kontynuatorem jego tradycji. Niektórzy mówią, że od tego czasu tajniki Shaolinu były przekazywane innymi drogami.